(Als je een foto aanwijst dan zie je de omschrijving)
15 maart 2011
Het is inmiddels al 2011 geworden en er is al heel lang niet meer in mijn dagboek geschreven. En dat ligt helemaal aan mijn vrouwtje. Die heeft een paar hele drukke maanden achter de rug. Ze was soms maar heel erg weinig thuis en het lijkt wel alsof ik daar af en toe ook een beetje gestresst van werd. Ik likte steeds meer aan mijn pootje maar nu ze weer normaal thuis is lijkt dat helemaal over te zijn. Ja, ik ben best een gevoelig meisje.
Dus nu moet ik snel opnoemen wat er in de tussentijd allemaal gebeurd is. Nou eens even kijken. Op 23 januari hebben we weer een wandeling gemaakt met de Vrienden van de Pyreneese berghond. Dat was heel erg leuk maar baasje en vrouwtje zijn wel schijters want ze durfden mij niet los te laten. Er zijn heel veel foto's gemaakt die dag en die kun je op in dit fotoalbum bekijken.
Eens kijken wat nog meer. Nou, dan ben ik geslaagd voor de cursus "Opgevoede hond 2". Dit deed ik samen met mijn baasje. En omdat ik de hondenschool zo leuk vind doen we de cursus gewoon nog een keer. Want verder hebben ze geen cursussen die goed bij mij passen. En nu doet mijn vrouwtje dus "Opgevoede hond 2" met mij. In het begin vond ik dat eigenlijk niet zo leuk. Want ik ga daar toch altijd met baasje naartoe? Dus waarom nu dan met vrouwtje? Dat klopt niet hoor. Ik wil met baasje! Maar sinds vrouwtje meer met kaas en worst gaat werken vind ik het met vrouwtje ook heel leuk.
En dan heb ik verder nog twee keer mee gedaan met een hondenshow. Baasje en vrouwtje beginnen dat nou eindelijk te leren want ik heb twee keer een U gehaald. Dat is het hoogste wat je kunt krijgen en dat is dus heel knap van mijn baasje en vrouwtje. (Ik zelf kon het al lang heel goed natuurlijk.) En één keer werd ik zelfs 1e in mijn klasse, wat heel knap van mij was. En ik kreeg weer een CACIB. Dat betekent dat ik nu halfweg ben om mezelf Internationaal Kampioen te mogen noemen. Maar voorlopig gaan we nog niet bewust op jacht naar die titel hoor.
Maar het allerbelangrijkste nieuws is natuurlijk dat mijn nieuwe vriendinnetje geboren is. Bij kennel MacThree zijn namelijk op 8 maart pupjes geboren. Mijn nichtje Caitlin heeft 8 babies gekregen van Yep from the Dutch Garden. En vrouwtje mocht daarbij aanwezig zijn. Dat vond ze een hele eer en een hele bijzondere belevenis. Nu heeft ze onze nieuwe baby zelf op de wereld zien komen. Maar we weten nog niet wie het wordt. Er zijn vier meisjes geboren en ze hebben nog geen naam dus noemen we ze naar de kleur van hun halsbandje: roze, beige, geel en rood.
En afgelopen zondag mocht ik ook gaan kijken naar de pupjes. Baasje en vrouwtje hopen dat ik misschien in de loop van de komende weken laat weten welk pupje het beste bij mij past. Ik heb ze nu voor de eerste keer gezien en daar is een filmpje van gemaakt. Dat kun je hier bekijken. Je kunt zien dat ik heel erg voorzichtig ben met zulke kleine pupjes. Maar ik vind ze ook heel erg interessant. En ik moest helemaal hijgen van de opwinding. In de loop van de komende weken ga ik nog een paar keer op bezoek om te kijken. En in mei mag ze dan naar huis en dan gaat mijn leven voorgoed veranderen. Dat vinden we allemaal heel erg spannend!
Bijna alle pupjes zijn al besproken maar er is nog een reutje beschikbaar.
28 december 2010
Ik had gezegd dat ik elke maand in mijn dagboek zou schrijven maar dat is niet gelukt.
Ik heb het echt veel te druk. En mijn vrouwtje ook. Maar nu is het Kerstvakantie dus het kan even.
Om te beginnen ben ik eerst zelf op vakantie geweest in oktober en november. Dat kwam omdat baasje en vrouwtje zelf zo nodig naar Zuid-Afrika moesten. Ik heb twee weken bij mijn dagopvang gelogeerd. Eerst vond ik het niet zo leuk dat baasje mij niet op kwam halen. De eerste vijf dagen was ik nog een beetje afstandelijk. Maar toen bedacht ik me dat ik er maar het beste van moest maken. En toen ging ik de mensen daar lekker uitdagen om te spelen. Ik heb daar een reuzeleuke vakantie gehad.
En ook sindsdien ga ik nog steeds al kwispelend en piepend daarheen. Dat piepen is wel een beetje erger geworden sinds ik daar gelogeerd heb, dus ik ben het alleen maar nóg leuker gaan vinden daar.
Sindsdien zijn er niet echt veel speciale dingen gebeurd in mijn leven. Het is alleen winter geworden. En of het nou vriest of niet, in de winter lig ik altijd op een rolletje met mijn staart over mijn neus geslagen. Want je neusje moet warm blijven nietwaar?
En dan hebben we natuurlijk nog de vijver. Die is dichtgevroren. Ik ben helemaal gek op ijs. Water dat gisteren nog water was, en vandaag helemaal hard en koud vind ik toch zo interessant. En irritant! En ook heel lekker. Dat wekt helemaal mijn nieuwsgierigheid.
Dus baasje en vrouwtje zijn een beetje bang dat ik door het ijs zal zakken. En dan hakken ze die vijver elke keer weer kapot. Maar als het echt heel hard vriest zoals nu dan gaat dat niet. En dan is het ook niet erg. Maar toen het half was bevroren ben ik er wel een keer doorgezakt. Ik ga namelijk altijd heel voorzichtig met mijn voorpootjes er op staan. En toen zakte ik er pardoes door omdat één kant lang niet zo dik was als de andere kant. Daar ben ik toch zó van geschrokken! Sindsdien heb ik die vijver niet meer aangekeken. En baasje en vrouwtje waren helemaal blij dat ik zo schrok. Belachelijk hè?
En nu is het dus de laatste week van het jaar. En het heeft me hier toch gesneeuwd! Niet normaal meer. Ik moest er soms tot mijn buik doorheen. En hoewel ik niet meer zo gek doe als toen ik een pup was vind ik de sneeuw nog steeds leuk. Vooral om er met andere hondjes doorheen te rennen. Een husky heeft mij geleerd hoe je het struisvogelstandje doet in de sneeuw. En dat je tijdens het rennen met je snoet door de sneeuw kunt gaan. En ook heeft hij me geleerd dat je sneeuw kunt eten.
Weet je wat baasje en vrouwtje namelijk heel erg snoezig vinden van mij? Elke keer als ik andere hondjes zie dan observeer ik heel precies hun gedrag. En als het me bevalt dan ga ik dat na doen. Zo plas ik sinds het bezoek van Lana nog steeds met mijn pootje omhoog. Tijdens een wandeling door mijn buurt moet ik wel 20 plasjes doen. “Noor was here”
En dan is er zo op het einde van het jaar ook nog een pakketje van mij gekomen. Dat heeft mijn broertje Giusto voor mij gekocht. En Jukka en Sari natuurlijk ook. Er zat o.a. een Tug-a-Jug in. In het begin kreeg ik de brokjes er niet uit en werd ik daar een beetje gefrustreerd van. Maar nu doet vrouwtje er iets kleinere brokjes in en dan gaat het wel. Nu ben ik helemaal blij met mijn nieuwe speeltje. En natuurlijk met al het andere lekkers.
En met Kerst en Nieuwjaar mag ik een glaasje hondenbier. En als mensen nou denken dat ze me hier alcohol voorzetten: nee hoor. Hondenbier is een soort runderbouillon en lekker!!
En last but not least. Vrouwtje heeft eindelijk tijd gevonden om mijn fotoalbum te vernieuwen. Want daar stonden alleen nog maar foto’s in van toen ik nog een jongedame was. En ik ben nu een volwassen dame. Klik hier om direct naar mijn mooie nieuwe fotoalbum te gaan.
24 oktober 2010
Ik word al een beetje ouder en dan kun je niet meer elke week in je dagboek schrijven. Elke maand is nu het streven.
Een paar weken geleden heb ik een dagje proefgelogeerd bij mijn dagopvang. Ik vind het spelen daar zo leuk dat baasje en vrouwtje ook eens wilden proberen of ik daar tijdens vakanties zou kunnen blijven. De vakanties waar ik niet mee kan wel te verstaan hè. Een van de huisregels daar is dat de hondjes 's nachts in een bench slapen. Maar dat wilde ik niet. Dus toen mijn vakantiejuf 's morgens de kamer in kwam lag ik naast de bench te slapen. En de bench was nog helemaal dicht! En ook was de deur niet verbogen. Maar mijn neus had wel krassen aan beide kanten. Gelukkig was het zwarte puntje van mijn neus niet beschadigd. Ik ben dus een kleine grote Houdini. Verder vond ik het daar heel erg leuk, als ik maar niet in een kooitje hoef te slapen. Eten in een kooitje vind ik niet erg maar ik ga er echt niet in slapen. En dat hoef ik nu dus niet meer, ook al omdat ik zo sociaal ben dat ik andere hondjes toch niets doe.
Mijn vrouwtje is er nogal zenuwachtig van geworden. Moet ze het nu als symbolisch zien dat mijn proefnachtje niet helemaal goed verlopen is? Maar elke keer als ze in mijn oor fluistert of ik daar tijdens de vakantie lief zal zijn dan draai ik me om en lik ik over haar gezicht: "Ja, vrouwtje, ben maar niet bang." En nog steeds is het zo dat ik moet piepen van geluk als ik daar weer mag gaan spelen.
Die snoet van mij die ziet er nu echt niet uit. Want de eerste dagen zaten er korstjes op en leek het nog wel mee te vallen. Maar samen met die korstjes zijn mijn haartjes er af gekomen. Dus ik heb een soort wax-ontharing gehad en voordat het dan weer teruggegroeid is.... daar weten wij vrouwen alles van natuurlijk. En omdat het zo kaal is begint het nu zwart te worden van de zon (pigment: hondjes worden zwart, mensen worden bruin.) En als ik ga spelen dan komt er eerder een wondje omdat er geen beschermhaartjes op zitten.
En gespeeld heb ik zeg! Want Lana is twee weken bij mij op bezoek geweest. Ik vond dat reuze gezellig. Lana is al wat ouder dus ze wilde niet al te veel met mij spelen. En dat respecteerde ik. Maar als Lana door het bos liep dan volgde ik alles wat ze deed. En dat vonden we samen wel gezellig. Ik heb van Lana geleerd hoe je met je pootje omhoog moet plassen en dat probeer ik nu ook af en toe. Vooral als ik over haar plasjes heen moet plassen.
Maar als we gingen rusten dan hadden we onze eigen plekjes. Ik lig altijd in mijn luie stoel op de veranda of op het bospad om mijn vriendin Ischea in de gaten te houden. En Lana ligt altijd onder of bij de carport. Mijn vriendin Ischea en Lana dat is altijd hommeles zeg. En als ze dan ruzieën en in het hek bijten dan word ik daar gek van en moet ik ook meedoen en in het hek bijten. Ik wil niet dat mijn twee vriendinnen samen ruzie maken. Maar gelukkig hebben we hele aardige buren en dus hadden we een schema gemaakt dat Lana en Ischea elk hun aparte uurtjes buiten hadden.
Zelf bleek ik ook niet 100% een schatje te zijn, maar wel 99%. Maar als Lana in de buurt van mijn eten komt dan wijs ik haar flink terecht. En dan zijn baasje en vrouwtje weer boos en slepen me de bijkeuken in. Nou moe. We kunnen heel goed samen snacken maar ze moet niet in de buurt van mijn voerbakje komen hoor! Andersom trouwens ook niet. Dus we kregen ieder onze eigen diner-ruimte en dat was geen probleem. En mijn vrouwtje vindt dat ik heel goed te begeleiden ben. Want zij vertelde me dan wat ik wel moet doen. Ik mag niet als een gek mijn bakje binnen 10 seconden leeg vreten en dan naar de deur van Lana's diner-kamer rennen en onder de deur door proberen te kruipen. Maar ik moest gewoon rustig op de bank gaan liggen tot Lana klaar was met eten. Dus dat deed ik en na twee dagen hoefden ze het niet meer te vertellen en deed ik dat uit mezelf. En als Lana dan weer de huiskamer in kwam dan ging ik wel aan haar mond ruiken wat ze gegeten had. Maar dat was goed, dat mocht ik van Lana en van baasje en vrouwtje.
En nu is Lana weer terug naar huis en daar moet ik toch zo aan wennen. Ik zag haar wegrijden en besefte dat het logeerpartijtje klaar is. En pas toen kon ik helemaal toegeven aan mijn vermoeidheid en alle indrukken in mijn hoofdje verwerken. Ik vind het wel jammer dat ze weg is want met zijn tweetjes is het toch wel gezellig.
27 septemer 2010
Er is er één jarig, hoera, hoera. Dat kun je wel zien dat is ...... IKKE!
Vandaag ben ik twee jaar oud geworden. Mijn vrouwtje heeft mij een muts op mijn hoofd gezet en daar vond ik niks aan. Maar daarna ging ze speciale hondengebakjes maken. Ze vulde ze met kaas en worst en met de overgebleven nakkies die ik van Jukka gekregen had. Ik kon bijna niet wachten om ze op te eten. En toch ging ik nog vrij rustig eten. En de kruimeltjes die op de grond gevallen waren moest ik ook allemaal in mijn mond stoppen. Het is toch zonde om iets te laten liggen.
Verder heb ik op mijn verjaardag vooral veel uitgerust. Het regende de hele dag en ik heb lekker in mijn mandje op de overdekte veranda gelegen. Ik heb namelijk zo'n drukke week gehad.
Gisteren was mijn oma jarig. Ze werd 80 jaar oud. En vrouwtje vond dat ik mee op verjaardagsvisite moest. Baasje had zo zijn twijfels bij een drukke huiskamer met veel mensen en vooral heel veel eten op de salontafel. Maar vrouwtje vond dat het juist een goede gelegenhad was om te leren rustig te blijven liggen. En je kunt al echt merken dat ik een volwassen dame ben geworden. Want ik heb mij keurig gedragen.
Ik moest naast de stoel van vrouwtje blijven liggen. Dat vond ik wel moeilijk en een enkele keer ging ik zitten maar dat was niet de bedoeling. De mensen keken eerst wel een beetje ongemakkelijk toen er zo'n groot wit gevaarte binnen kwam in zo'n krappe huiskamer. Maar toen ze zagen hoe netjes ik ben opgevoed vonden ze me allemaal heel lief.
Ze vonden het ook zo netjes van mij dat ik niet kwijlde van al het eten dat op tafel stond. Nou, dat ging ook wel goed zolang het eten op tafel bleef staan. Maar als er dan iemand met de schaal hapjes rond ging en net over mijn hoofd zwaaide was dat wel moeilijk voor mij om niet te denken dat het ook voor mij was. Maar gelukkig had vrouwtje wat hondenkoekjes in haar zakken zitten.
Het grootste compliment kwam van een vriend van de familie.
Die was binnen gekomen, en had de hele ronde gemaakt om iedereen een hand te geven. Na een half uur maakte iemand een opmerking over de hond (dat was ik dus hè). En toen reageerde hij eerst verbaasd want hij had mij nog niet gezien. Hij zei: "Och, ik had niet eens gezien dat ze de hond ook bij zich hadden." Nou, dat is toch wel een goed bewijs van hoe lief en rustig ik mij kan gedragen.
En dat was niet de enige verjaardag deze week want afgelopen vrijdag was mijn vrouwtje ook nog jarig. Dus toen kwamen er ook veel mensen. En ook toen was er eten op tafel. Toen moest ik de hele tijd in mijn mandje blijven liggen. Dat vond ik best wel moeilijk en ik lag er op een gegeven moment half uit. Maar ook al was het heel moeilijk voor mij, ik deed het mooi wel. Ja, je kunt wel zien dat ik alweer twee jaar oud ben en toch wel wat geleerd heb in de afgelopen jaren.
Maar het allermooiste was natuurlijk afgelopen woensdag. Toen kwamen Jukka en Pekka bij mij op bezoek. Nou ja, ook wel een beetje bij baasje en vrouwtje. Ze kwamen even op en neer van een fotobeurs in Keulen.
We gingen hen 's morgens ophalen op een treinstation in Duitsland. En ik herkende ze meteen! Ik was zo blij om ze te zien. Nou was ik al vrij opvallend op dat station maar toen ik vol enthousiasme tegen Jukka aansprong waren echt alle ogen op ons gericht. En Jukka had nakkies voor mij meegenomen. Dat zijn Finse worstjes die ik in Finland heb leren eten.
En thuis gekomen bleken ze ook nog een popje voor mij meegebracht te hebben, een aapje! Leuk joh! We hebben samen veel leuke dingen gedaan. We zijn met de auto weggeweest, en daarna samen soep en broodjes gegeten. En natuurlijk kreeg ik ook iets. We hebben samen gewandeld op de heide.
Daarna kon ik maar heel even uitrusten want we moesten ook nog naar de hondenschool. Dat vonden Jukka en Pekka ook leuk om te zien. Ze vonden dat ik een heel mooi groot schoolveld heb. Ze moesten allebei foto's maken en de meester vroeg eerst eens aan baasje wie die fotografen toch waren. Ze vonden het heel leuk om Finse toeschouwers te hebben. En ik had het natuurlijk weer heel goed gedaan op school.
En daarna gingen we nog gourmetten. Maar ik was inmiddels zo moe geworden dat ik daar echt niet wakker voor kon blijven hoor. Gelukkig konden Jukka en Pekka dat wel begrijpen en lieten ze me gewoon op de bank slapen.
En de volgende ochtend moest ik meteen naar het gastenverblijf toe. Ik hoefde echt niet uit te slapen zoals ik normaal doe hoor! Ik had ook de hele nacht in de gang liggen slapen zodat ik het gastenverblijf in de gaten kon houden. Helaas gingen ze al snel weer terug naar Duitsland. Maar Jukka heeft gezegd dat hij gaat proberen of Giusto over een tijd bij mij op vakantie wil komen. Nou, ik denk dat hij dat best wel wil.
Dus nu snappen jullie wel waarom ik op mijn verjaardag de hele dag heb liggen slapen. Maar dat vind ik heerlijk en op je verjaardag mag je helemaal doen wat je zelf wil.
PS. Mijn vrouwtje heeft wat foto's van mijn verjaardagstaartjes op Facebook gezet. En daar zijn veel enthousiaste reacties op gekomen. En het zelfs zo dat er nu veel meer hondjes over de hele wereld in het vervolg ook zulke taartjes op hun verjaardag krijgen!
17 augustus 2010
Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Ik heb al lang niet meer in mijn dagboek geschreven. Dat komt omdat ik heel lang op vakantie ben geweest. Meer dan drie weken zelfs.
Ik heb heel veel gezien en heel veel gedaan. Veel te veel om te vertellen. Het was op een dag, 10 juli, dat baasje opeens met een grote camper aan kwam rijden. Vrouwtje ging die camper inruimen en de volgende dag gingen we daarmee rijden. Ik vond dat eerst wel vreemd. Ze maakten een bed voor mij van de tafel maar daar wilde ik niet op liggen. Dus maakten ze maar weer een eethoek met tafel en dat was goed. Want zo kon ik lekker op de bank liggen met mijn hoofd op de tafel.
En als ik een andere houding wilde dan ging ik onder de tafel liggen, of in het gangpad of tegen de deur aan.
Ik moet zeggen, het was wel een beetje krap en ik moest er even aan wennen. Maar na een paar dagen begon ik me al veel meer vrij te voelen in dat ding. En ik vond het vooral heel gezellig dat we zo lang met zijn drietjes bij elkaar waren.
Ik ging de camper dan ook steeds beter bewaken.
Eerst moesten we heel lang rijden en toen kwamen we aan bij kennel Alta Colina in Skotselv, een uurtje van Oslo af. Daar ben ik geboren en daar hebben baasje en vrouwtje mij opgehaald toen ik 10 weken oud was. Baasje en vrouwtje waren benieuwd of ik nog iets zou herkennen.
Nou.....helemaal niks! Maar ik vond het er wel leuk. Toch was er wel degelijk iets van herkenning maar dat was veel subtieler. Want normaal ben ik een beetje gereserveerd naar vreemden (dat hoort bij mijn ras). Maar daar was ik heel erg open naar alle mensen die er woonden. Dat kwam waarschijnlijk omdat er diep in mijn instincten toch iets was dat zei dat het hier goed en veilig is.
Ik heb daar gespeeld met mijn zus Hilde en met mijn broer Harald. Mijn broer Henning was er ook en vrouwtje vind dat hij het meest op mij lijkt. En natuurlijk was mijn mama Lucy daar en ook heb ik mijn oma Gunda nog gezien. Dat was heel speciaal want 2 weken na mijn bezoek overleed mijn oma op de hoge leeftijd van 13 jaar. Mijn eerste vrouwtjes Beate en Berit moesten mij goed bekijken en ze vonden dat ik mooi opgegroeid ben. Dat vinden baasje en vrouwtje nou ook.
Nadat ik twee dagen lang heb gespeeld en vooral mijn ogen heb uitgekeken gingen we verder naar het noorden van Noorwegen. We kwamen langs bergen en meren, langs hooglanden en fjorden. We hebben lekker gewandeld en ik heb me heerlijk in mijn hobbelende huis laten rondrijden. In Noorwegen ging het wel steeds meer regenen. Dus daar wandelden we minder en reden we meer.
Daarna zijn we Zweeds Lapland in gereden. Daar heb ik voor het eerst de zee gezien. Die was vies joh! Ook kwamen we daar pas echt goed de muggen tegen. Het was verschrikkelijk! Ik kon niet eens meer buiten eten omdat ze mijn hele snoet kapot staken. En ze kwamen zo via alle gesloten dakramen naar binnen.
Op 22 juli hadden we een afspraak bij de Kerstman. Die woont namelijk op de poolcirkel in Fins Lapland. Daar heb ik voor het eerst mijn halfbroertje Giusto ontmoet. En ook zijn baasje en vrouwtje Jukka en Sari. We waren meteen hele goede vrienden van elkaar. Samen hebben wij in hun winterhuisje gelogeerd. Daar konden Giusto en ik heerlijk samen spelen. En samen hebben we gewandeld naar een heuveltop met een prachtig uitzicht. Op een dag gingen baasje en vrouwtje een berg op met een skilift. En ik moest beneden blijven bij Jukka en Sari. Dat had ik heel goed gedaan maar ik was ook weer heel blij om mijn baasje en vrouwtje terug te zien.
We hadden een perfecte tijd in Lapland. En het weer was ook heerlijk. Het was jammer om verder te gaan maar het zou verder nog heel leuk worden. We reden langs de grens met Rusland in de provincie Karelië. Daar was het ook nog heel erg onbewoond en wild. Er zitten daar nog veel beren en in Martinselkosen gingen baasje en vrouwtje beren kijken. Ik moest daar 6 uur alleen in de camper blijven en dat had ik goed gedaan. Maar de volgende dag ontsnapte ik uitgerekend daar uit de camper. Ik wilde er gewoon persé uit en niet meer alleen blijven toen vrouwtje ging ontbijten dus ik glipte gewoon door de deur. Vrouwtje in paniek, maar ik wilde gelukkig alleen maar met de hondjes spelen die daar waren dus ik rende niet weg, het berenbos in. Gelukkig!
Daarna reden we naar het zuiden van Finland. Daar gingen we eerst een dagje naar het zomerhuisje van Jukka en Sari en hun familie. Daar ontmoette ik alle familie van Jukka en hun honden. Het ligt aan een meer met een eigen steiger dus ik moest daar ook in. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om te proberen om alle meren van Finland leeg te drinken.
Daarna zijn we naar het huis van Sari en Jukka gegaan en daar zag ik Giusto weer. Het was alleen heel erg jammer dat ik daar niet met hem kon spelen. Want zijn pootje was teveel pijn gaan doen en dus moest hij rusten. Ze moesten ons dus telkens gescheiden houden. Maar toch kon dat de vakantiepret maar slechts een klein beetje drukken. Want daar mocht ik heel veel los in de tuin. Daar was ik wel aan toe nadat ik toch veel aan mijn riempje had gezeten. En ook daar gingen we nog veel uitstapjes maken. Ook werd er ter ere van ons een tuinfeest gehouden waar ook een boxer te gast was. Daar heb ik een beetje ruzie mee gemaakt omdat hij aan een botje begon waar ik mee bezig was. Maar meestal heb ik ook lekker met de boxer gespeeld.
Och ik heb toch zoveel vrienden gemaakt in deze vakantie. Want ik ben ook nog op bezoek geweest bij Kennel Chenespace in Loimaa. Daar woont namelijk mijn papa Stephen en daar is Giusto geboren. Ook de drie dames van Chenespace, Tuulikki, Tuulia en Juulia hebben ons heel gastvrij ontvangen en ze hebben mij natuurlijk bewonderd. Want ze vonden mij een hele mooie hond. Dat ben ik ook natuurlijk.
Bij Giusto wonen egels die voer krijgen. Nou, dat mag dus echt niet van mij. Ik probeerde het steeds te stelen en één keer had ik het opgegeten terwijl het vol zat met mieren. Die hadden in mijn mond en keel gebeten. Ik was er eventjes helemaal ziek van en moest hoesten en kuchen en gras eten. Dus vrouwtje was alweer helemaal bezorgd maar het liep goed af. Niet dat ik er nou zoveel van geleerd heb hoor.
We zijn nog bijna een week bij Jukka en Sari geweest. De laatste paar dagen, toen we de vierde week in gingen merkten baasje en vrouwtje dat het voor mij genoeg was geweest. Mijn hoofd zat helemaal vol van indrukken en er kon niets meer bij. Toen we in het bos van Jukka en Sari waren moest ik zelfs steeds gaan liggen slapen. Dat is niks voor mij. Op de laatste dag wist ik gewoon dat we weggingen. Hoe ik dat wist weten baasje en vrouwtje niet, en hoe zij wisten dat ik het wist ook niet.
We vonden het heel erg jammer om weg te gaan want we hebben zo'n fijne tijd gehad. We gaan zeker nog een keer terug.
Daarna moest ik nog wel op een boot slapen op weg naar Stockholm. Dat vond ik een beetje eng en ik was ook daar gewoon moe. De volgende dag zijn we in één keer doorgereden naar huis. En daar kwamen we 's nachts aan. Ik zag mijn poort en ik wist dat we toch geen zigeuners geworden zijn. Ik moest er direct naartoe. Ik heb een heerlijke vakantie gehad maar ook van het thuiskomen werd ik helemaal gelukkig. Ik kreeg er echt wat puppy-streken van.
Er zijn her en der op internet nog wat zaken te vinden over mijn vakantie. Hieronder zijn de links waar je op kunt klikken om ze te bekijken:
Baasje en vrouwtje noemen mij tegenwoordig wel eens "ons kakipje". Dat is een bijnaam die ik over heb gehouden van 20 juni. Die dag was er namelijk een grote hondenshow op mijn hondenschool. Ik dacht dat ik weer naar school ging maar het was er toch zo druk! Heel veel hondjes en ook heel veel tenten. En ik zag onverwacht ook heel veel bekenden daar: opa en oma, mijn zwemjuf en zwemmeester en die lieve mevrouw van de bieb, en natuurlijk de meesters van mijn hondenschool. Allemaal kwamen ze hondjes kijken. En ik moest weer rondjes rennen. Ik had besloten dat ik met iedereen rondjes wilde rennen behalve met mijn vrouwtje.
En dus ging ome Aad met mij rondjes rennen. En ik moest ook nog even in de ring op mijn rug gaan liggen rollebollen. Dus baasje en vrouwtje dachten al: "dat wordt weer niks". De keurmeester was ook heel erg streng en gaf de U'tjes niet zomaar weg. Dus toen ik opeens toch nog eerste in mijn klasse werd, met een U, waren baasje en vrouwtje heel erg gelukkig. Eindelijk loop ik niet meer achter in ontwikkeling. Daar hebben we heel erg lang op moeten wachten. En eigenlijk hadden ze dat zelf al een beetje gezien want ik begin eindelijk weer mooie ronde billen te krijgen. Als nu ook mijn haartjes nog eens wat harder zouden willen gaan groeien.
En toen baasje het keurrapport ging halen bleek daar een kaartje bij te zitten waar CACIB op stond. Dat is een internationaal kampioenschapspunt. Om internationaal kampioen te worden moet ik nog 3 van zulke kaartjes verzamelen in 2 andere landen dus of dat er ooit nog van komt? Maar eentje is toch ook al mooi meegenomen en het heeft me de bijnaam "kakipje" opgeleverd.
De keurmeester vond heel veel goed aan mij vandaag: Goed type. Goed hoofd met goede oren en goed pigment. Goede strakke rugbelijning. Goede borst. Voldoende voorborst. Goed bot, hoekingen en standen. Goed gangwerk, voor iets los.
1 Uitmuntend / CACIB
Het was die dag op 20 juni steenkoud op de hondenshow. Het waaide en het was maar net 15 graden. Precies een week later wat het zonnig met 30 graden. En die dag, op 27 juni, kwamen er allemaal vriendjes en vriendinnetjes uit het hele land en uit België om bij mij te komen wandelen. Ik vond het reuzegezellig. Eerst kwam Lana en die heeft mij geleerd dat je op zo'n hete dag heerlijk in de vijver kunt gaan staan. En daarna kwamen alle MacThree's waar ik mee kon spelen.
Vervolgens gingen we naar de bossen en kwamen er nog veel meer vriendjes. Het was ontzettend heet geworden maar gelukkig gingen we wandelen in de schaduw. Het was heel erg leuk maar ook heel erg vermoeiend in die warmte. En na de wandeling was het nog niet afgelopen. Ze gingen ook nog allemaal mee naar huis. De meesten van ons gingen in de grote ren zodat de mensen konden gaan eten. Maar eerst gingen ze allemaal naar ons staan kijken en foto's maken van de andere kant van het hek. Het leek wel alsof we in de dierentuin zaten en een grote attractie waren.
Daar speelden we nog even met elkaar maar al snel maakten we allemaal een koel gat voor onze billen. We hebben het een supergezellige dag gevonden. De laatste ging pas tegen middernacht naar huis. Dat was Lana natuurlijk.
Hier kun je nog een verslagje van deze dag lezen. En hier kun je heel veel foto's zien.
En woensdag ga ik weer terug naar school. De kinderen van Nederland beginnen vakantie te krijgen, maar ik moet weer gewoon naar school. Daar gaan we beginnen met "Opgevoede hond 2". Nou, dat zal spannend gaan worden met al die moeilijke oefeningen.
En verder is het natuurlijk zonde om binnen te gaan liggen als baasje en vrouwtje thuis zijn. Maar ja, het is ook veel te heet om buiten te gaan liggen. Nou ja, dan ga ik toch gewoon in de garage liggen!
11 juni 2010
Meteen na de vakantie hebben we weer bloed geprikt. En de uitslag was al best snel binnen. Het was al veel beter met mij. De ontsteking en de bloedarmoede waren nog een klein beetje te zien maar al bijna over. Aangezien ik verder kerngezond ben hoeven we ons geen zorgen te maken.
Deze week moesten baasje en ik examen doen van de cursus "Opgevoede Hond". Het praktijkgedeelte ging heel erg goed. Ik was niet de beste van mijn klas maar ik deed het heel goed. Gaan liggen vind ik wel heel erg moeilijk en daar heb ik dan dus geen zin in. Niet tijdens het wandelen en ook niet tijdens het borstelen. Maar verder deed ik het heel goed. Toen ik naar mijn baasje moest rennen terwijl de trainer mij vasthield ging ik er, zodra dat kon, als een speer vandoor naar mijn baasje. En ik zat al op de grond terwijl ik nog niet eens helemaal stil stond. Dat vonden ze allemaal heel grappig.
En daarna moest baasje nog 20 vragen beantwoorden. Hij mocht er 4 fout hebben maar hij had er maar 1 fout. Dus waren we samen geslaagd. Drie van de baasjes/vrouwtjes hadden het proefwerk gehaald en dus kregen ook maar drie hondjes een diploma. Dat vind ik niet eerlijk omdat wel alle hondjes geslaagd zijn. Maar ja, zo kwam het wel dat als je de punten van mij en van baasje bij elkaar optelt, dat we dan gedeeld eerste van de klas waren. Dat is toch wel een hele prestatie voor een Pyreneese berghond, nietwaar. En nu gaan we verder voor "Opgevoede Hond 2". Baasje en vrouwtje hebben al in het boekje gelezen wat ik dan moet doen en ze hebben grote twijfels of ik dat ga halen. Zo moet ik dan 1 minuut blijven liggen, zonder riem met baasje op een afstand van 3 meter. En ik moet terwijl ik los ben, trimmers negeren en naar baasje komen. Ik moet in een restaurant blijven liggen terwijl baasje een kopje koffie gaat halen of naar de wc gaat. Nou dat zijn allemaal dingen waarvan ze denken: "Oh jee! Oh nee!!"
Maar we gaan het wel proberen natuurlijk.
Overigens moesten alle hondjes in het zaaltje blijven waar de baasjes proefwerk moesten maken. En daar kreeg ik een kauwbotje. Ook stonden daar allemaal nogal kleine benches. Maar daar kroop ik dus mooi in met mijn botje en toen deed vrouwtje snel het deurtje dicht. Baasje en vrouwtje dachten dat dit misschien was omdat ik niet wilde dat een ander hondje aan mijn botje kwam. Want na een poosje kwam er een hondje in de buurt van de bench en moest ik heel erg boos doen. Toen ging vrouwtje op mij mopperen. Nou zeg!
De vakantie zit er weer op. Afgelopen donderdag belde mijn dokter nog op omdat de uitslagen van het lab binnen waren. Daar hadden ze toch nog iets van een ontsteking gevonden. En ook had ik lichte bloedarmoede. Maar dat kon allerlei oorzaken hebben. En de dokter zei dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Het was goed dat ik al antibiotica had gekregen want dat was kennelijk goed aangeslagen.
Maar ja, natuurlijk gingen baasje en vrouwtje zich wel zorgen maken. Want bloedarmoede bij een hond kan wel ernstig zijn.
Maar ze realiseerden zich al snel dat ik geen enkel verschijnsel heb van bloedarmoede. Wel gehad, maar nu al een week niet meer.
In tegendeel. Ik heb zo van mijn vakantie genoten!
De suonen zijn helemaal te gek. Soms verlies ik mijn hoofd van al die draaikolkjes. Een suone is een irrigatiekanaaltje. En daar loopt een pad langs. En dat is helemaal vlak en dus goed voor Hollandse mensenbenen. En die suone is een wandelpad voor hondjes. Althans, zo zie ik dat. Want ik klotste meer door het water dan over het pad. En telkens moest baasje mijn lijn achter de bomen doorhalen. En van tijd tot tijd moest ik rennen door het water. Dan maakte ik mezelf helemaal gek en dan moest ik even rustig aan doen. Happen naar de draaikolkjes is ook een grote hobby van mij.
En als ik door een bergweide ren dan ga ik zo hard dat mijn benen me bijna niet bij kunnen houden. Daarvan wordt ik ook al helemaal dol in mijn hoofd. Ik heb baasje zo een keer helemaal omlaag getrokken. Vrouwtje hoorde alleen nog maar een gil en zag met 70 km per uur iets voorbij vallen. Dat waren baasje en ik. Baasje kon niks anders doen dan zich laten vallen en toen dacht ik dat hij wilde spelen.
Ik moet echt aan de riem. Want ik ben ook al een tweede keer weggelopen via de schapenweide. Dat kwam omdat ik een boer daar zag lopen. En ik voel mij hier zo thuis dat ik het huisje moet bewaken. Maar die boer had het hekje van de weide opengelaten dus al snel liep ik op straat door de haarspeldbocht te rennen. Baasje rende mij na en vrouwtje haalde de auto. Ik moest nodig poepen en daarna moest ik de Ferrari bekijken van de Nederlanders die in een huisje ietsje verderop zitten. En toen zag ik mijn baasje weer en kwam ik gewoon toen hij riep. Ik ben echt de beroerdste niet hoor.
Wat het slapen betreft was het hetzelfde als vorig jaar. Na een paar nachten in bed is het nieuwtje er af. En als het gewoon is toegestaan dan is er geen lol aan. Dus ik heb heerlijk op de grond geslapen. Alleen ’s morgens als ik merkte dat baasje en vrouwtje wakker gingen worden sprong ik op bed om ze wakker te kussen en daarna nog heerlijk doezelend uit te slapen. Want uitslapen daar houd ik heel erg van. Ik heb ’s morgens echt geen zin om mijn (hun) bed uit te komen.
En vanmorgen gingen we dus naar huis. Ik had echt wel in de gaten hoor dat het anders was als anders. Normaal gaan we samen opstaan, eten, en dan gaan de wandelschoenen aan en sta ik al voor het poortje te trappelen van ongeduld.
Maar deze keer was het gewoon anders. Dat had ik al bij het opstaan in de gaten. Dus ik ging op het pad naar het poortje liggen om zeker te weten dat ze niets zouden doen zonder dat ik er bij was. En toen mijn vrouwtje binnen was ging ik voor de voordeur liggen. Ik zou dan zeker weten dat ze niet zonder mij zou kunnen vertrekken. Maar toen gingen ze opeens allebei naar binnen en ik moest buiten aan mijn riempje blijven. Maar hoe kan ik dan weten wat er aan de hand is? Dus ik knaagde snel mijn riempje door en ik ging stiekem naar binnen om baasje en vrouwtje goed in de gaten te houden. Deze keer hoefde ik echt niet te ontsnappen maar vond ik het gewoon allemaal zo spannend dat ik in de buurt van baasje en vrouwtje wilde blijven.
En nu zijn we dus thuis. Ik heb de hele weg in de auto liggen dromen van alle belevenissen. Ik heb zo genoten van deze vakantie. Ik heb dubbel en dwars de schade van vorig jaar ingehaald.
De bergen, de weiden en vooral de bissen zijn een paradijs voor Pyreneese berghonden.
Ik kan dan ook alle hondenbezitters aanraden om een huisje te huren in het midden van het kanton Wallis. En vervolgens de “bissebijbel” aanschaffen: "Wandern an sagenhaften suonen" (of de Franstalige versie): www.suone.ch
Als je hier dan de wandelingen voor “Spaziergänger” uitzoekt dan heb je een toffe tijd want die zijn heel geschikt voor Hollanders en honden.
We hebben heel veel foto’s gemaakt van alle belevenissen. Die gaat mijn vrouwtje binnenkort nog op internet zetten.
En dan is er ook nog een samenvattend filmpje van hoe geweldig ik de suonen vind. Dat kun je hier vinden.
Volgend jaar gaan we weer!
25 mei 2010
We zijn alweer een paar dagen in Zwitserland en ik vind het geweldig. Zoals ik vorig jaar al uitlegde moet ik hier op de slaapkamer van baasje en vrouwtje slapen. Ze vinden de trap in de huiskamer veel te griezelig. En ik moet daarom ’s avonds buitenom lopen naar de slaapkamer. Dus de eerste avond pakte vrouwtje mijn riempje en zei dat we gingen slapen. Ik liep rechtstreeks voor haar uit door de tuin naar de deur van de slaapkamer. Ik wist het nog precies! Terwijl ik toen pas een kleine uk van 8 maanden oud was.
En ik wist ook precies dat ik hier op bed mag slapen. Ik heb de hele nacht heerlijk tussen mijn baasje en vrouwtje geslapen. En daar ben ik geweldig van opgeknapt. Ze hebben nog twee keer een thermometer tussen mijn billen gestopt en het was steeds een keurige 38 graden. En eten, daar kan ik hier niet genoeg van krijgen. Dat heeft natuurlijk ook met de gezonde berglucht en de wandelingen te maken. Ik mag best een paar vakantiekilootjes gebruiken en die hoeveelheid eten moet er ook weer uit.
Ze hebben hier allemaal poepzakjes langs de weg hangen maar die zijn echt te klein voor mijn enorme hopen hoor. Ik doe er dan ook erg mijn best op.
Ik geniet enorm van de bergen en van de wandelingen. Hoewel het hier in het dal al dagen lang tegen de 30 graden is valt het op de bergen nog wel mee. En ik kan er heel goed tegen.
Thuis moet ik niet veel van water hebben maar hier plons ik in elk meertje en in elke bisse. En dan ga ik helemaal uit mijn dak. Van een snelstromende bisse raak ik helemaal opgewonden en moet ik er dan al dansend en springend doorheen rennen. Dan moeten wij alle drie zo lachen!
Ik kan echt enorm aan mijn riem trekken en normaal mag dat niet. Maar ik heb zoveel energie en ik ben, zeker met mijn wandel-trektuigje aan, zo ontzettend sterk dat ik mijn baasje en vrouwtje zo de steile hellingen op trek. Dat vinden ze deze keer helemaal niet erg.
Dat wandel-trektuigje ziet er niet zo mooi uit en zit nog wat te los. Maar hij is al goed van pas gekomen. Want op smalle paadjes met afgronden erlangs ben ik helemaal niet bang. Baasje en vrouwtje houden af en toe hun hart vast. Maar ik heb vier-poot-aandrijving hè. Ik ben hier in mijn element. En soms als het niet zo heel stijl is en ik ben weer eens helemaal opgewonden geraakt van plezier dan ren ik zomaar omlaag als ik de kans krijg. Dan zijn ze blij dat ze me niet alleen aan mijn nek vast hebben.
Ik ken het vast ritme ook al meteen. ’s Morgens staan we op en gaan we eten. Dan wordt de rugzak ingepakt en gaan de wandelschoenen aan. En dan wordt het tijd voor leuke dingen. Ik ga er dan al voor klaar staan en kijk smachtend naar het hekje van de tuin. Daar moeten we doorheen om naar de auto te gaan.
Inmiddels ken ik ook al heel goed het geluid van schapenbellen. Als ik die hoor klingelen dan gaat mijn koppie al schuin. En het geluid van stromend water ken ik ook. Daar moet ik dan op af. Lekker spetteren en drinken.
Bovenop Moosalp lag af en toe nog sneeuw. Dan wordt ik helemaal dol en weet van gekheid niet hoe ik er in moet rollebollen.
En uitzichten bekijken is ook een hobby. Onderweg op de smalle paadjes staar ik regelmatig in de verte. En ook in de tuin van het huisje kan ik wel een kwartier lang op de rand van de tuin gaan zitten en het hele dal bekijken.
Aan alles is te merken dat ik een echte berghond ben. Ik heb toch zo’n toffe vakantie hier.
23 mei 2010
Ik ben weer om Zwitserland. Vorig jaar ging mijn pootje hier kapot dus we waren allemaal toe aan een herkansing. We hadden er alle drie veel zin in om nu eens lekker onbezorgd te kunnen genieten van de bergen en de bisses.
Maar ik gooide weer bijna roet in het eten. Want zoals ik eerder schreef wilde ik niet meer zo goed eten. En dat bleef de hele week zo. Toen ik op woensdag ook nog schuim moest braken en weer lamlendig was ging vrouwtje toch maar eens voor de zekerheid naar de dokter. Want op vrijdag moesten we op vakantie.
In de wachtkamer werd ik weer gewogen en ik woog nog maar 41 kg. Terwijl ik toch uiteindelijk geen maaltijden had overgeslagen. Ik was dus in de afgelopen weken weer een kilo afgevallen in plaats van aangekomen. Maar de dokter kon niks vinden en dus kon ik gerust op vakantie.
De volgende ochtend, nog maar een dag voor de vakantie dus was ik helemaal niet lekker. En ik wilde weer echt niets eten. Vrouwtje ging een thermometer tussen mijn billen stoppen en ik had koorts. Dus opnieuw naar de dokter. Ik had 39,6. De dokter maakt ze zich nu ook bezorgd. Het kon een virusje zijn maar ook andere dingen. Hij ging bloed prikken en we moesten op de eerste resultaten wachten. Daaruit bleek dat alles helemaal goed was maar voor de zekerheid werd er ook bloed opgestuurd naar het lab voor meer details.
Wat nu doen met de vakantie? Want als het niet verantwoord is dan gaan we niet. Maar als het slechts een virusje is dan is het zonde omdat ik het daar wel leuk vind.
De dokter zei dat we, na de eerste uitslagen, wat hem betreft wel zouden kunnen gaan. Na drie dagen zou het over moeten zijn en anders moeten we naar huis. En als ik meer dan 40 graden koorts krijg dan moesten we ook weer naar de dokter terug komen.
Ik kreeg antibiotica mee en metacam. Thuis gekomen ging ik lekker slapen en knapte ik al snel weer op.
Mijn koorts zakte naar een normale 38 graden en ik wilde ook weer eten. En vrijdag ging het nog beter met mij. Dus we zijn eerst naar Duitsland gegaan om in een hotelletje te slapen. Dat vond ik wel een beetje eng. Het was er klein en warm. En ik hoorde steeds andere mensen praten.
Ik heb de hele nacht bij mijn vrouwtje op bed in haar armen geslapen. En elk uur moest ik haar wakker kussen. En ik moest erg hijgen van de spanning. Mijn temperatuur was die ochtend ook wel weer aan de hoge kant. Maar dat was waarschijnlijk van de spanning want het eten ging helemaal goed en ik was heel erg alert.
Dus we zijn toch maar verder gereden en dat was helemaal de goede beslissing. Ik vind het hier namelijk absoluut geweldig.
Bij het huisje aangekomen mocht ik los en ik sprong pardoes een aangrenzende lager gelegen schapenweide in. Ik zag een schaap waar ik mee wilde spelen. Ik dreef hem tegen het hek en telkens als hij wilde ontsnappen hield ik hem tegen. En met mijn pootje zat ik hem te porren om te spelen maar dat wilde dat schaap niet.
Baasje kon rechtstreeks na een lange rit, in de hitten van 26 graden, ook die wei in springen om mij te pakken. En toen konden we dus niet meer terug bij het huisje komen. Het was te hoog om mij te tillen. Dus na 30 minuten van alles proberen hebben baasje en vrouwtje maar de afrastering afgebroken. Daarna weer zo goed en kwaad als het ging gemaakt en vrouwtje had een ladder voor baasje gepakt zodat hij omhoog onze tuin in kon klimmen.
Toen waren we allemaal helemaal moe en verhit geworden. En ik moet hier potverdrie nou steeds aan de lijn blijven.
16 mei 2010
Ik heb weer wat hoor. Ik wil mijn brokjes niet meer eten. Het begon op donderdag 13 mei. Toen wilde ik 's morgens niet eten en ik was ook best lamlendig. Dus vrouwtje maakte zich al grote zorgen. Haar vreetmonster dat niet wil eten. Maar we moesten naar de JoHo-dag. Ook op de JoHo-dag was ik niet mijzelf en lag ik eigenlijk de hele tijd maar wat op de grond. Baasje en vrouwtje weten nu wel hoe fijn het is om een rustige hond te hebben. Maar wel had ik zo'n honger dat ik elk brokje dat er maar te vinden was als een razende op moest eten. Gelukkig delen ze bij zo'n show proefzakjes uit dus mijn buikje was weer rond.
Maar 's avonds thuis wilde ik weer niks. Brokjes uit de hand wilde ik graag eten maar niet uit mijn bakje. Dus toen heeft baasje ze maar uit de hand gegeven en at ik bijna mijn hele bakje leeg. Want ze maakten zich wel zorgen om mijn gezondheid.
Dus haalden ze maar snel wat Carnibest uit de vriezer om het voor de volgende ochtend te ontdooien. Nou, die Carnibest ging er wel in, hoewel ik nog steeds niet echt lekker was. Maar toen ik gisterenochtend wakker werd was ik opeens weer in mijn hum. Vrouwtje vond het zelfs wonderbaarlijk dat ze dit aan mij kon zien terwijl ik nog op de bank lag te slapen. "Uitstraling" heet dat. En dat kun je alleen maar zien als je iemand heel goed kent. Ik ben weer helemaal op en top vrolijk en gezond. En mijn Carnibest laat ik mij goed smaken.
Maar vanmorgen was de volgende rol nog teveel bevroren. Dus ze gaven me weer brokken. Nou, die hoef ik niet. Ik moest er zelfs van huilen. Ik liep wat op en neer en toen ging ik teleurgesteld op de buitenstoel liggen. Aangezien ze weten dat ik weer helemaal gezond ben, doen ze nu geen moeite meer en krijg ik dan niks. Belachelijk!
Een uurtje later werd baasje wakker dus toen moest ik hem begroeten. Baasje gaf mij een paar brokjes uit de hand en die wilde ik wel. En toen wilde ik ook de rest van mijn brokjes opeten. Dus nu heb ik baasje en vrouwtje flink aan het twijfelen gebracht over wat er toch aan de hand kan zijn.
Sinds een week of drie heb ik andere brokjes omdat ik nu een grote meid ben en geen pup meer. En die zijn door mijn oude brokjes gemengd om me te laten wennen aan de nieuwe. En tot nu toe heb ik op geen enkele manier laten weten dat ik het niet lekker vind. Ze zijn van hetzelfde merk en ze zien er precies hetzelfde uit en wat er in zit is ook ongeveer hetzelfde.
Dus nu vragen baasje en vrouwtje zich af of ik deze misschien toch niet zo lekker vind. Net nu ze drie zakken in Dortmund hebben gekocht. En is er ook weinig andere keuze want de dokter heeft gezegd dat ik het beste brokjes kan eten met minder dan 1% calcium maar dat bestaat bijna niet.
Of zou ik gewoon de boel beduvelen en proberen om lekker Carnibest te krijgen? Want uit de hand vind ik het heerlijk en doe ik er zelfs allerlei oefeningetjes voor. Baasje en vrouwtje piekeren zich suf. En ik laat ze maar eventjes.
Maar zoals ik begon, we moesten op 13 juni naar de JoHo-dag. Vorig jaar werd ik de beste Jonge Hond van het jaar maar dat zat er nu niet meer in. Ik groei een beetje minder snel dan mijn rasgenootjes. Vergeleken met jongere collega's zie ik er nog erg jeugdig uit (wat in de mensenwereld wel een compliment is natuurlijk.) En dan heb ik ook nog bijna al mijn haren verloren. En dan was ik ook nog eens een beetje uit mijn hum. Maar ja, baasje en vrouwtje vonden dat ik wel mijn titel moest verdedigen.
Maar het was koud en kil in de manege. En een beetje bedrukt. Gelukkig waren er toch nog vrienden en vriendinnen van me en leuke gezellige mensen. Op het laatste moment besloot vrouwtje om met mij de ring in te gaan. Ze probeerde mij nu niet in allerlei standjes te zetten maar liet mij gewoon staan zoals ik zelf wil. Want dan sta ik toch meestal heel mooi. En dat ging heel goed. Met het rennen kon je merken dat ik nog niet zo lekker was want ze moest me tegelijkertijd omhoog en vooruit trekken. Zo erg dat ze er nog drie dagen spierpijn van heeft gehad. Maar ze dacht: we zullen er uithalen wat er in zit. En dat lukte. De keurmeester vond me nog wel wat ieletjes voor mijn leeftijd (ja, dat zei ik al) maar ik had ook veel goede punten. En toen kreeg ik toch een "Uitstekend". Ik werd ook eerste maar dat is niet zo verwonderlijk als je maar alleen bent in je leeftijdscategorie.
En toen moest ik dus ook nog meedoen voor beste hond van de dag. Vrouwtje had er ditmaal maar eens een brokje bij gepakt om mij te laten lopen. En ik liep me toch goed! Zo mooi! Ik liep zo mooi dat vrouwtje de indruk kreeg dat de keurmeester toch nog een beetje begon te twijfelen. Maar ja, zoals de keurmeester zei: "Ze heeft haar bruidsjurk thuis gelaten."
En toen wees ze Ilou aan (die met die moeilijke naam: MacThree's Caoilainn) en die werd dit jaar de Beste Jonge Hond. Dat vinden wij helemaal tof! En vrouwtje was zo blij dat wij het samen zo goed gedaan hadden nadat er zoveel is gebeurd tussen mijn overwinning van vorig jaar en nu. En zoveel is er nu ook weer niet veranderd. Want als je naar de foto's van de winnares kijkt dan lijkt ze toch best veel op mij. Maar ja, haar moeder is dan ook mijn nichtje van moeders kant en haar vader is mijn neef van vaders kant.
Vrouwtje heeft er veel foto's van gemaakt. Die kunnen jullie allemaal in dit fotoalbum bekijken.
7 mei 2010
Vandaag zijn we naar Duitsland geweest. Daar was een grote hondenshow. Maar we gingen niet om mee te doen. Wij gingen om te winkelen. Want het is één van de grootste hondenbraderies van Europa. Chris en Mieke gingen ook mee. Die wilden ook wel eens een keer een show zien. Helaas duurde de keuring van de Pyreneese berghonden erg lang dus die hebben we niet afgekeken. Wij wilden ook nog winkelen. Want alles is daar veel goedkoper. De zakken brokken scheelden wel 25 euro per zak met hier in de winkel. Dus die hebben we gewoon drie zakken gekocht. En dan kregen we er ook nog gratis karretjes bij om ze mee te kunnen nemen.
Ook kreeg ik een mooie nieuwe halsband.
Wel blijkt dat ik niet altijd een even stoere hond ben. Soms ben ik echt een schijtertje. Zo stond er buiten een grote opblaashond als reclame. Dat vond ik zo eng dat ik bijna uit mijn halsband wilde vluchten. Vrouwtje schrok zich een hoedje. Dat moet toch niet gebeuren. Pas toen er een andere hond langs kwam durfde ik samen met die andere hond er wel langs te lopen.
En dan was er nog iets in hal 4 waar ik grote moeite mee had. Het was in een bepaalde hoek van die hal. Daar was ook iets waar ik niet heen durfde. We zijn er zelfs een paar keer langs gekomen die dag en dan zette ik hem ook steeds flink in zijn achteruit. Het was druk en de mensen achter me moesten er dan voor uitwijken maar dat vonden ze meestal wel grappig. Dan moest vrouwtje mij bemoedigend toespreken en dan durfde ik het wel te proberen. Vrouwtje vermoedt dat het om geluid gaat dat een beetje op een stofzuiger lijkt. Maar ik vind stofzuigen helemaal niet eng. En bovendien was dat geluid er niet elke keer als we er langs kwamen. Alleen de eerste keer. Echter, toen wij een tijdje geleden in de dierenwinkel waren was er iemand met iets dergelijks bezig in een kantoortje. Dat vond ik toen ook eng. Het lijkt erop dat ik dit soort stofzuigerachtige geluiden eng vind als ik niet kan zien waar het vandaan komt. Maar we zijn er niet achtergekomen waar ik nou echt bang voor was.
Toen we klaar waren met winkelen gingen we op de tribune zitten om shows te bekijken. Er kwamen politiehonden die door een brandende hoepel moesten springen. Dat was raar joh! Ik keek mijn ogen uit. Toen we allemaal moe waren gingen we naar huis en viel ik prompt in slaap in de auto. Maar onderweg gingen we nog naar een restaurant. Ik begin al een grote meid te worden (en ik was moe niet te vergeten) want ik kon al rustig onder de tafel blijven liggen. Totdat ik in de gaten kreeg dat alle mensen me wel heel leuk vonden en wilden aaien. Toen ging ik midden in het gangpad zitten. En dat vond ook niemand erg. Nou ja, behalve mijn vrouwtje dan. Die zat daar steeds over te zeuren, en zei dat ik weer moest gaan liggen.
1 mei 2010
Ik doe het nog steeds heel goed op de hondenschool bij de cursus "Opgevoede hond". En iedereen vind mij daar nog steeds heel lief en mooi. En meestal doe ik ook heel goed mijn best. Voor brokjes kan ik dat echt heel goed. En voor kaas en worst nog veel meer. Helaas begint de cursus op zijn eindje te lopen. Dus nu zitten we te kijken wat ik daarna kan gaan doen. Want een normale hondencursus daar heb ik geen zin in en baasje en vrouwtje ook niet.
Ze zijn op school nu begonnen met een cursus "Dog Dancing". Wie weet gaan we dat nog wel doen. Gewoon voor de lol zonder al te rare capriolen.
Eigenlijk zou ik het liefste een cursus speurhond doen want dat vind ik toch zo leuk. Maar die is er helaas geen bij ons in de buurt.
Vandaag ben ik op verjaardagsvisite geweest. De pupjes van MacThree werden één jaar oud en dat gingen ze vieren. En ik mocht op visite komen. Dat was heel erg gezellig joh. Ik heb lekker kunnen spelen en rennen. En deze keer was ik de oudste dus ik liet mezelf een beetje gelden. Dat mocht, tot op zekere hoogte. Dus ik dacht, OK dan, dan ga ik maar gewoon spelen. En een lol dat we hadden!
Je kon wel merken dat ze al wat ouder aan het worden zijn. Vooral die jochies. Ze denken dat het kerels zijn maar het zijn nog maar jongetjes hoor. Floyd probeerde steeds boven op me te klimmen. Wel vermoeiend hoor. Laten we toch eens gewoon leuk gaan spelen joh!
En de baasjes en de vrouwtjes vonden het ook allemaal heel gezellig. En er was heerlijk taart met foto's van de pupjes erop toen ze nog heel klein waren. En er was een barbeque. Helaas hadden ze mij toen opgesloten in een ren. Ik had die hamburgers ook graag gelust hoor!
Ik heb veel met de andere honden gespeeld. Ook met de nieuwere die ik nog niet goed ken zoals bijvoorbeeld Cherie. En dan heb je nog Dude. Die leek vroeger als twee druppels water op mij en nu een beetje minder. En wij lijken echt iets speciaals met elkaar te hebben. Dat is toch grappig hè?
Vrouwtje heeft er veel foto's van gemaakt. Die kunnen jullie allemaal in dit fotoalbum bekijken.
24 april 2010
Vandaag is Lana bij mij op bezoek geweest. Ik ben niet meer zo hittepetitherig als vroeger en Lana hoeft niet meer zo op mij te mopperen. Lana vond het ook leuk om mij te zien. We zijn vriendinnetjes geworden. En Lana is al een oudere dame waar ik nog veel kan leren dus ik observeer werkelijk àlles wat ze doet. Lana moest het hele bos rondsnuffelen. En daar kreeg ze het warm van en dus dook ze bij ons in de vijver. Nou, toen keek ik echt mijn ogen uit. Zoiets doe je toch niet?! Wie wil er nou nat worden? Maar sindsdien ben ik wel iets meer geïnteresseerd in onze vijver.
Verder gingen Lana en mijn vriendin Ischea natuurlijk ruzie maken door het hek heen. Dat doen ze namelijk altijd. Maar deze keer was het anders. Want Ischea is mijn vriendin en Lana ook. Dus ik probeerde wat te bemiddelen. Ik blafte eens wat tegen Ischea of legde mijn pootje op de rug van Lana. En toen ging ik voordoen hoe het moet: samen langs het hek rennen. En Ischea en Lana deden gewoon mee. Dat was gezellig. Daarna gingen ze nog wel eens af en toe ruziën maar het was toch een beetje anders dan voorheen. En dat kwam door mij!
Daarna gingen we met zijn allen naar de bossen. We gaan namelijk over twee maanden weer wandelen met een hele grote groep Pyreneese berghonden en vandaag moesten Lana en ik de geplande route gaan beoordelen. Nou, wij vonden hem wel geschikt hoor. Onderweg kwamen we een vennetje tegen en daar dook Lana toch alweer in! Aangezien ik nog steeds alles wat Lana doet bijzonder interessant vind ben ik daar ook maar eens in gegaan. Samen met Lana vind ik het niet eng. En ik moet zeggen dat je er wel lekker van afkoelt.
Aan het einde van de wandeling gingen we nog wat bij een bankje zitten. Lana ging rusten maar ik moest me nog eens van mijn charmantste kant laten zien. Dus ik ging op de tafel staan om iedereen kusjes te geven.
Daarna vond ik een gaatje in de omheining en plots stond ik buiten. Dus baasje en vrouwtje zagen direct de bui al hangen want daar mag je absoluut niet los want er lopen Schotse hooglanders rond. Nou, die had ik ook gezien natuurlijk. Dus ik daar op af. En baasje en vrouwtje achter me aan. Dat was een leuk spelletje! Telkens als ze bijna bij me waren rende ik weer verder. En de kudde opjagen was helemaal een feest. Baasje en vrouwtje stonden doodsangsten uit hè. Want ze hadden ook nog kalfjes. En hele grote horens. Maar toen baasje ineens op zijn knieën ging zitten kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ging ik toch eens kijken waarom hij dat deed. En toen moest ik opeens weer aan de riem. Wat flauw zeg!
Maar daarna was het feest nog niet afgelopen. Want Annemieke, Andries en Merel bleven ook nog bij ons eten. Lana was zo moe geworden dat ze een gaatje ging graven en daar in ging slapen. En ik vind het zo gezellig om met andere hondjes samen te zijn. Ik wilde steeds dicht bij Lana liggen. Dat vinden baasje en vrouwtje zo schattig. Ze vragen nou steeds aan mij of ik nog wel eens een vriendinnetje zou willen hebben. Natuurlijk wil ik dat! Maar die moet dan niet alle aandacht vragen hè? Want zelf wil ik ook nog wel heerlijk met mijn baasje en vrouwtje kunnen knuffelen.
Overigens zagen baasje en vrouwtje wel dat ik een grote meid ben geworden. Want ik ben nu bijna net zo hoog als Lana. Dus ze hebben me eens opgemeten. En ik ben inmiddels 70 of 71 cm hoog. Maar ik scheel nog wel 10 kg met Lana. Ik ben weer helemaal een sliertje. Want ik heb ook nog eens mijn winterjas helemaal uitgetrokken. Je kunt bijna de pigmentvlekken op mijn huid zien zitten.
17 april 2010
De dingen gaan zo hun gangetje hier. Sinds baasje en ik samen op school zitten gaan we ook samen fietsen. Want dat hebben we op school geleerd.
Eerst gingen wij samen naast de fiets lopen maar dat vond ik helemaal niet eng en ook een beetje saai. Dus al snel kon baasje op de fiets gaan zitten en ik er naast rennen. Dat gaat heel goed. Ze zeggen dat het goed is voor mijn spiertjes. Nou ja, daar is toch al helemaal niks mis mee hoor.
Ik ben namelijk echt heel heel heel erg sterk. En trekken dat ik kan aan de riem! Gelukkig doe ik dat niet als ik aan het fietsen ben. Maar wel als we lopen en ik zie andere hondjes. Of als ik andere hondjes ruik aan grassprietjes. Gelukkig valt het meestal wel mee maar als ik echt wil dan ben ik nauwelijks te houden. Dan gooi ik mijn achterpoten in de strijd en dan moeten baasje en vrouwtje zich echt schrap zetten. En ik zet mij ook schrap met als gevolg dat ik zover voorover buig dat ik bijna plat op mijn buik lig. Bijna hè! Maar niet helemaal. Ik hou mij via mijn achterpoten nog net een beetje omhoog. Moet je je eens voorstellen hoeveel kracht daarvoor nodig is in je achterpoten.
En hebben ze daar dan niks voor op hondenschool? Jawel hoor. Namelijk een methode die niet werkt. Stil staan als ik trek. Een brokje geven als ik in de buurt van baasje of vrouwtje ben. Maar ja, ik vind dat vele stilstaan tussendoor gewoon ontzettend irritant. Maar verder leer ik daar niets van. En een brokje krijgen bij baasje en vrouwtje vind ik heerlijk. En daarna wil ik weer als een speer naar dat lekker ruikende grassprietje toe.
En we hebben al van alles in huis: een halti, een canny collar, een u-lead, een wacky walk'r. En alles heeft zijn voor- en nadelen en als ik ècht wil trekken dan doe ik dat zelfs met die dingen. Een halti is dan nog het beste. Maar aangezien ik meestal wel gewoon loop zonder te trekken hoef ik ze vaak ook niet aan. Maar als er dan, zoals onlangs, een keer een poes in mijn geïnteresseerd is dan wordt het een krachtmeting tussen mens en hond. En dan denkt vrouwtje wel "had ik maar......" En na zo'n trekpartijtje heeft vrouwtje, maar zelfs baasje, pijn in de armen. En ik heb nergens last van natuurlijk.
Het is inmiddels al 2011 geworden en er is al heel lang niet meer in mijn dagboek geschreven. En dat ligt helemaal aan mijn vrouwtje. Die heeft een paar hele drukke maanden achter de rug. Ze was soms maar heel erg weinig thuis en het lijkt wel alsof ik daar af en toe oo
k een beetje gestresst van werd. Ik likte steeds meer aan mijn pootje maar nu ze weer normaal thuis is lijkt dat helemaal over te zijn. Ja, ik ben best een gevoelig meisje.
eer. Nou, dan ben ik geslaagd voor de cursus "Opgevoede hond 2". Dit deed ik samen met mijn baasje. En omdat ik de hondenschool zo leuk vind doen we de cursus gewoon nog een keer. Want verder hebben ze geen cursussen die goed bij mij passen. En nu doet mijn vrouwtje dus "Opgevoede hond 2" met mij. In het begin vond ik dat eigenlijk niet zo leuk. Want ik ga daar toch altijd met baasje naartoe? Dus waarom nu dan met vrouwtje? Dat klopt niet hoor. Ik wil met baasje! Maar sinds vrouwtje meer met kaas en worst gaat werken vind ik het met vrouwtje ook heel leuk.
U gehaald. Dat is het hoogste wat je kunt krijgen en dat is dus heel knap van mijn baasje en vrouwtje. (Ik zelf kon het al lang heel goed natuurlijk.) En één keer werd ik zelfs 1e in mijn klasse, wat heel knap van mij was. En ik kreeg weer een CACIB. Dat betekent dat ik nu halfweg ben om mezelf Internationaal Kampioen te mogen noemen. Maar voorlopig gaan we nog niet bewust op jacht naar die titel hoor.
e eer en een hele bijzondere belevenis. Nu heeft ze onze nieuwe baby zelf op de wereld zien komen. Maar we weten nog niet wie het wordt. Er zijn vier meisjes geboren en ze hebben nog geen naam dus noemen we ze naar de kleur van hun halsbandje: roze, beige, geel en rood.
Ik had gezegd dat ik elke maand in mijn dagboek zou schrijven maar dat is niet gelukt. 
Sindsdien zijn er niet echt veel speciale dingen gebeurd in mijn leven. Het is alleen winter geworden. En of het nou vriest of niet, in de winter lig ik altijd op een rolletje met mijn staart over mijn neus geslagen. Want je neusje moet warm blijven nietwaar?
ms tot mijn buik doorheen. En hoewel ik niet meer zo gek doe als toen ik een pup was vind ik de sneeuw nog steeds leuk. Vooral om er met andere hondjes doorheen te rennen. Een husky heeft mij geleerd hoe je het struisvogelstandje doet in de sneeuw. En dat je tijdens het rennen met je snoet door de sneeuw kunt gaan. En ook heeft hij me geleerd dat je sneeuw kunt eten.
or mijn buurt moet ik wel 20 plasjes doen. “Noor was here”
den heb ik een dagje proefgelogeerd bij mijn dagopvang. Ik vind het spelen daar zo leuk dat baasje en vrouwtje ook eens wilden proberen of ik daar tijdens vakanties zou kunnen blijven. De vakanties waar ik niet mee kan wel te verstaan hè. Een van de huisregels daar is dat de hondjes 's nachts in een bench slapen. Maar dat wilde ik niet. Dus toen mijn vakantiejuf 's morgens de kamer in kwam lag ik naast de bench te slapen. En de bench was nog helemaal dicht! En ook was de deur niet verbogen. Maar mijn neus had wel krassen aan beide kanten. Gelukkig was het zwarte puntje van mijn neus niet beschadigd. Ik ben dus een kleine grote Houdini. Verder vond ik het daar heel erg leuk, als ik maar niet in een kooitje hoef te slapen. Eten in een kooitje vind ik niet erg maar ik ga er echt niet in slapen. En dat hoef ik nu dus niet meer, ook al omdat ik zo sociaal ben dat ik andere hondjes toch niets doe. 
met je pootje omhoog moet plassen en dat probeer ik nu ook af en toe. Vooral als ik over haar plasjes heen moet plassen.
dan wat ik wel moet doen. Ik mag niet als een gek mijn bakje binnen 10 seconden leeg vreten en dan naar de deur van Lana's diner-kamer rennen en onder de deur door proberen te kruipen. Maar ik moest gewoon rustig op de bank gaan liggen tot Lana klaar was met eten. Dus dat deed ik en na twee dagen hoefden ze het niet meer te vertellen en deed ik dat uit mezelf. En als Lana dan weer de huiskamer in kwam dan ging ik wel aan haar mond ruiken wat ze gegeten had. Maar dat was goed, dat mocht ik van Lana en van baasje en vrouwtje.
Er is er één jarig, hoera, hoera. 
Dat kun je wel zien dat is ...... IKKE!
nd gevallen waren moest ik ook allemaal in mijn mond stoppen. Het is toch zonde om iets te laten liggen.
Ze vonden het ook zo netjes van mij dat ik niet kwijlde van al het eten dat op tafel stond. Nou, dat ging ook wel goed zolang het eten op tafel bleef staan. Maar als er dan iemand met de schaal hapjes rond ging en net over mijn hoofd zwaaide was dat wel moeilijk voor mij om niet te denken dat het ook voor mij was. Maar gelukkig had vrouwtje wat hondenkoekjes in haar zakken zitten.
was ik al vrij opvallend op dat station maar toen ik vol enthousiasme tegen Jukka aansprong waren echt alle ogen op ons gericht. En Jukka had nakkies voor mij meegenomen. Dat zijn Finse worstjes die ik in Finland heb leren eten.
lieten ze me gewoon op de bank slapen.
Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Ik heb al lang niet meer in mijn dagboek geschreven. Dat komt omdat ik heel lang op vakantie ben geweest. Meer dan drie weken zelfs. 
j van de tafel maar daar wilde ik niet op liggen. Dus maakten ze maar weer een eethoek met tafel en dat was goed. Want zo kon ik lekker op de bank liggen met mijn hoofd op de tafel. 
Ik moet zeggen, het was wel een beetje krap en ik moest er even aan wennen. Maar na een paar dagen begon ik me al veel meer vrij te voelen in dat ding. En ik vond het vooral heel gezellig dat we zo lang met zijn drietjes bij elkaar waren. 
iks! Maar ik vond het er wel leuk. Toch was er wel degelijk iets van herkenning maar dat was veel subtieler. Want normaal ben ik een beetje gereserveerd naar vreemden (dat hoort bij mijn ras). Maar daar was ik heel erg open naar alle mensen die er woonden. Dat kwam waarschijnlijk omdat er diep in mijn instincten toch iets was dat zei dat het hier goed en veilig is. 
oral mijn ogen heb uitgekeken gingen we verder naar het noorden van Noorwegen. We kwamen langs bergen en meren, langs hooglanden en fjorden. We hebben lekker gewandeld en ik heb me heerlijk in mijn hobbelende huis laten rondrijden. In Noorwegen ging het wel steeds meer regenen. Dus daar wandelden we minder en reden we meer. 
We hadden een perfecte tijd in Lapland. En het weer was ook heerlijk. Het was jammer om verder te gaan maar het zou verder nog heel leuk worden. We reden langs de grens met Rusland in de provincie Karelië. Daar was het ook nog heel erg onbewoond en wild. Er zitten daar nog veel beren en in Martinselkosen gingen baasje en vrouwtje beren kijken. Ik moest daar 6 uur alleen in de camper blijven en dat had ik goed gedaan. Maar de volgende dag ontsnapte ik uitgerekend daar uit de camper. Ik wilde er g
ewoon persé uit en niet meer alleen blijven toen vrouwtje ging ontbijten dus ik glipte gewoon door de deur. Vrouwtje in paniek, maar ik wilde gelukkig alleen maar met de hondjes spelen die daar waren dus ik rende niet weg, het berenbos in. Gelukkig!
huis van Sari en Jukka gegaan en daar zag ik Giusto weer. Het was alleen heel erg jammer dat ik daar niet met hem kon spelen. Want zijn pootje was teveel pijn gaan doen en dus moest hij rusten. Ze moesten ons dus telkens gescheiden houden. Maar toch kon dat de vakantiepret maar slechts een klein beetje drukken. Want daar mocht ik heel veel los in de tuin. Daar was ik wel aan toe nadat ik toch veel aan mijn riempje had gezeten. En ook daar gingen we nog veel uitstapjes maken. Ook werd er ter ere van ons een tuinfeest gehouden waar ook een boxer te gast was. Daar heb ik een beetje ruzie mee gemaakt omd
at hij aan een botje begon waar ik mee bezig was. Maar meestal heb ik ook lekker met de boxer gespeeld.
en één keer had ik het opgegeten terwijl het vol zat met mieren. Die hadden in mijn mond en keel gebeten. Ik was er eventjes helemaal ziek van en moest hoesten en kuchen en gras eten. Dus vrouwtje was alweer helemaal bezorgd maar het liep goed af. Niet dat ik er nou zoveel van geleerd heb hoor. 
helemaal vol van indrukken en er kon niets meer bij. Toen we in het bos van Jukka en Sari waren moest ik zelfs steeds gaan liggen slapen. Dat is niks voor mij. Op de laatste dag wist ik gewoon dat we weggingen. Hoe ik dat wist weten baasje en vrouwtje niet, en hoe zij wisten dat ik het wist ook niet. 
Baasje en vrouwtje noemen mij tegenwoordig wel eens "ons kakipje". Dat is een bijnaam die ik over heb gehouden van 20 juni. Die dag was er namelijk een grote hondenshow op mijn hondenschool. Ik dacht dat ik weer naar school ging maar het was er toch zo druk! Heel veel hondjes en ook heel veel tenten. En ik zag onverwacht ook heel veel bekenden daar: opa en oma, mijn zwemjuf en zwemmeester en die lieve mevrouw van de bieb, en natuurlijk de meesters van mijn hondenschool. Allemaal kwamen ze hondjes kijken. En ik moest weer rondjes rennen. Ik had besloten dat ik met iedereen rondjes wilde rennen behalve met mijn vrouwtje. 
Het was die dag op 20 juni steenkoud op de hondenshow. Het waaide en het was maar net 15 graden. Precies een week later wat het zonnig met 30 graden. En die dag, op 27 juni, kwamen er allemaal vriendjes en vriendinnetjes uit het hele land en uit België om bij mij te komen wandelen. Ik vond het reuzegezellig. Eerst kwam Lana en die heeft mij geleerd dat je op zo'n hete dag heerlijk in de vijver kunt gaan staan. En daarna kwamen alle MacThree's waar ik mee kon spelen.
en ook nog allemaal mee naar huis. De meesten van ons gingen in de grote ren zodat de mensen konden gaan eten. Maar eerst gingen ze allemaal naar ons staan kijken en foto's maken van de andere kant van het hek. Het leek wel alsof we in de dierentuin zaten en een grote attractie waren. 
Meteen na de vakantie hebben we weer bloed geprikt. En de uitslag was al best snel binnen. Het was al veel beter met mij. De ontsteking en de bloedarmoede waren nog een klein beetje te zien maa
r al bijna over. Aangezien ik verder kerngezond ben hoeven we ons geen zorgen te maken. 
gelopen donderdag belde mijn dokter nog op omdat de uitslagen van het lab binnen waren. Daar hadden ze toch nog iets van een ontsteking gevonden. En ook had ik lichte bloedarmoede. Maar dat kon allerlei oorzaken hebben. En de dokter zei dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Het was goed dat ik al antibiotica had gekregen want dat was kennelijk goed aangeslagen. 
tig aan doen. Happen naar de draaikolkjes is ook een grote hobby van mij. 
. Ik had echt wel in de gaten hoor dat het anders was als anders. Normaal gaan we samen opstaan, eten, en dan gaan de wandelschoenen aan en sta ik al voor het poortje te trappelen van ongeduld. 
enissen. Ik heb zo genoten van deze vakantie. Ik heb dubbel en dwars de schade van vorig jaar ingehaald. 
de trap in de huiskamer veel te griezelig. En ik moet daarom ’s avonds
buitenom lopen naar de slaapkamer. Dus de eerste avond pakte vrouwtje mijn riempje en zei dat we gingen slapen. Ik liep rechtstreeks voor haar uit door de tuin naar de deur van de slaapkamer. Ik wist het nog precies! Terwijl ik toen pas een kleine uk van 8 maanden oud was.
rdt de rugzak ingepakt en gaan de wandelschoenen aan. En dan wordt het tijd voor leuke dingen. Ik ga er dan al voor klaar staan en kijk smachtend naar het hekje van de tuin. Daar moeten we doorheen om naar de auto te gaan. 
ag voor de vakantie dus was ik helemaal niet lekker. En ik wilde weer echt niets eten. Vrouwtje ging een thermometer tussen mijn billen stoppen en ik had koorts. Dus opnieuw naar de dokter. Ik had 39,6. De dokter maakt ze zich nu ook bezorgd. Het kon een virusje zijn maar ook andere dingen. Hij ging bloed prikken en we moesten op de eerste resultaten wachten. Daaruit bleek dat alles helemaal goed was maar voor de zekerheid werd er ook bloed opgestuurd naar het lab voor meer details. 
oeten we naar huis. En als ik meer dan 40 graden koorts krijg dan moesten we ook weer naar de dokter terug komen. 
ijd maar wat op de grond. Baasje en vrouwtje weten nu wel hoe fijn het is om een rustige hond te hebben. Maar wel had ik zo'n honger dat ik elk brokje dat er maar te vinden was als een razende op moest eten. Gelukkig delen ze bij zo'n show proefzakjes uit dus mijn buikje was weer rond.
e buitenstoel liggen. Aangezien ze weten dat ik weer helemaal gezond ben, doen ze nu geen moeite meer en krijg ik dan niks. Belachelijk! 
at ze er nog drie dagen spierpijn van heeft gehad. Maar ze dacht: we zullen er uithalen wat er in zit. En dat lukte. De keurmeester vond me nog wel wat ieletjes voor mijn leeftijd (ja, dat zei ik al) maar ik had ook veel goede punten. En toen kreeg ik toch een "Uitstekend". Ik werd ook eerste maar dat is niet zo verwonderlijk als je maar alleen bent in je leeftijdscategorie. 
gen niet om mee te doen. Wij gingen om te winkelen. Want het is één van de grootste hondenbraderies van Europa. Chris en Mieke gingen ook mee. Die wilden ook wel eens een keer een show zien. Helaas duurde de keuring van de Pyreneese berghonden erg lang dus die hebben we niet afgekeken. Wij wilden ook nog winkelen. Want alles is daar veel goedkoper. De zakken brokken scheelden wel 25 euro per zak met hier in de winkel. D
us die hebben we gewoon drie zakken gekocht. En dan kregen we er ook nog gratis karretjes bij om ze mee te kunnen nemen.
er. Echter, toen wij een tijdje geleden in de dierenwinkel waren was er iemand met iets dergelijks bezig in een kantoortje. Dat vond ik toen ook eng. Het lijkt erop dat ik dit soort stofzuigerachtige geluiden eng vind als ik niet kan zien waar het vandaan komt. Maar we zijn er niet achtergekomen waar ik nou echt bang voor was.
Ik doe het nog steeds heel goed op de hondenschool bij de cursus "Opgevoede hond". En iedereen vind mij daar nog steeds heel lief en mooi. En meestal doe ik ook heel goed mijn best. Voor brokjes kan ik dat echt heel goed. En voor kaas en worst nog veel meer. Helaas begint de cursus op zijn eindje te lopen. Dus nu zitten we te kijken wat ik daarna kan gaan doen. Want een normale hondencursus daar heb ik geen zin in en baasje en vrouwtje ook niet.
peren. Lana vond het ook leuk om mij te zien. We zijn vriendinnetjes geworden. En Lana is al een oudere dame waar ik nog veel kan leren dus ik observeer werkelijk àlles wat ze doet. Lana moest het hele bos rondsnuffelen. En daar kreeg ze het warm van en dus dook ze bij ons in de vijver. Nou, toen keek ik echt mijn ogen uit. Zoiets doe je toch niet?! Wie wil er nou nat worden? Maar sindsdien ben ik wel iets meer geïnteresseerd in onze vijver.
was gezellig. Daarna gingen ze nog wel eens af en toe ruziën maar het was toch een beetje anders dan voorheen. En dat kwam door mij!
et zijn allen naar de bossen. We gaan namelijk over twee maanden weer wandelen met een hele grote groep Pyreneese berghonden en vandaag moesten Lana en ik de geplande route gaan beoordelen. Nou, wij vonden hem wel geschikt hoor. Onderweg kwamen we een vennetje tegen en daar dook Lana toch alweer in! Aangezien ik nog steeds alles wat Lana doet bijzonder interessant vind ben ik daar ook maar eens in gegaan. Samen met Lana vind ik het niet eng. En ik moet zeggen dat je er wel lekker van afkoelt. 
es te geven.
e een gaatje ging graven en daar in ging slapen. En ik vind het zo gezellig om met andere hondjes samen te zijn. Ik wilde steeds dicht bij Lana liggen. Dat vinden baasje en vrouwtje zo schattig. Ze vragen nou steeds aan mij of ik nog wel eens een vriendinnetje zou willen hebben. Natuurlijk wil ik dat! Maar die moet dan niet alle aandacht vragen hè? Want zelf wil ik ook nog wel heerlijk met mijn baasje en vrouwtje kunnen knuffelen.
eleerd. 
cht heel heel heel erg sterk. En trekken dat ik kan aan de riem! Gelukkig doe ik dat niet als ik aan het fietsen ben. Maar wel als we lopen en ik zie andere hondjes. Of als ik andere hondjes ruik aan grassprietjes. Gelukkig valt het meestal wel mee maar als ik echt wil dan ben ik nauwelijks te houden. Dan gooi ik mijn achterpoten in de strijd en dan moeten baasje en vrouwtje zich echt schrap zetten. En ik zet mij ook schrap met als gevolg dat ik zover voorover buig dat ik bijna plat op mijn buik lig. Bijna hè! Maar niet helemaal. Ik hou mij via mijn achterpoten nog net een beetje omhoog. Moet je je eens voorstellen hoeveel kracht daarvoor nodig is in je achterpoten.
heerlijk. En daarna wil ik weer als een speer naar dat lekker ruikende grassprietje toe.
ht wil trekken dan doe ik dat zelfs met die dingen. Een halti is dan nog het beste. Maar aangezien ik meestal wel gewoon loop zonder te trekken hoef ik ze vaak ook niet aan. Maar als er dan, zoals onlangs, een keer een poes in mijn geïnteresseerd is dan wordt het een krachtmeting tussen mens en hond. En dan denkt vrouwtje wel "had ik maar......" En na zo'n trekpartijtje heeft vrouwtje, maar zelfs baasje, pijn in de armen. En ik heb nergens last van natuurlijk.