English website    mail ons



BLACK
A Wonderful life

 

 

Lot
A Wonderful Life

Op 23 december 1994 wordt Lot bij het dierenasiel binnen gebracht. Men heeft haar zwervend aangetroffen in de bossen. In het asiel wordt geschat dat ze 1 jaar oud is en dus wordt haar geboortedatum vastgesteld op 23 december 1993. In het asiel noemen ze haar Laika.

Op 28 december besluiten wij om eens naar een dierenasiel te gaan. En daar zit dus Lot. Ook de mensen van het asiel zijn dol op haar want dit is de eerste keer dat ze een Pyreneese berghond hebben. Raszuiver nog wel. Maar zonder stamboom. Wat ze ook zo bijzonder vinden is dat deze hond perse buiten wil slapen, ook al vriest het 's nachts flink.
Als ze ons ziet krabt ze met haar poot tegen het gaas omdat ze uit het hok wil. We mogen met haar gaan wandelen en daarbij negeert ze ons volkomen!
Maar voor ons staat direct vast dat we haar willen hebben maar we moeten nog een tijdje wachten. De eigenaar moet namelijk twee weken de tijd krijgen om de hond weer op te halen.

Maar er meldt zich geen eigenaar en dus gaat Hans haar op 11 januari 1995 ophalen. Lot springt als een gek op en neer in de auto en Hans denkt dat ze moet plassen. Achteraf weten we dat het pure stress is. Want Lot deed altijd zo gek als ze ergens van over de flos was of adrenaline teveel had.
In onze gedachten is ze in de twee wachtweken steeds lelijker geworden, maar als we haar opnieuw zien, is ze zo mooi!!

Eigenlijk willen we een reu en dus zoeken we een stoere naam. Laika vinden we niet mooi. Het wordt Lot, omdat het bij ons als meisjesnaam bekend is maar in de legende van koning Arthur komt een koning Lot voor. Dus vandaar. Je moet toch wat verzinnen.
(Later hadden we haar beter Houdini kunnen noemen, naar de ontsnappingsartiest, maar daarover later meer.) En ook al is ze een dame, ze is in ieder geval zo dominant als een reu. Ze plast zelfs met haar poot omhoog tegen elke boom en struik die ze tegen komt.
Dus die reu hebben we ook een beetje gekregen. Maar aan de andere kant is het ook een echte vrouw. We hebben ons laten vertellen dat vrouwtjeshonden eigenwijzer zijn dan mannetjes. En dan ook nog een Pyreneeer, nou dan krijg je het toppunt van eigenwijsheid!

Al snel krijgen we te maken met haar wegloopgedrag. We hebben overal Heras hekwerk staan maar ze kruipt er gewoon onderdoor. Honderden meters hebben we puin en beton gestort onder dat hek maar Lot heeft maar een minigaatje nodig.
Dit blijkt achteraf echt Pyr-gedrag te zijn, de drang naar avontuur zit er instinctief in. Ze kwam altijd wel weer terug maar wij hebben doodsangsten uitgestaan dat ze onder een auto zou lopen. Wat hebben wij veel dagen, vooral avonden, rondgelopen met zaklampen, rondgefietst en rondgereden, op zoek naar haar.
Op een avond, na een van de heetste dagen aller tijden, is ze ergens in de berm gevonden en door de dierenambulance opgepikt. Toen wij belden en zij ons vertelden dat ze inderdaad een witte hond hadden opgepakt zakte de grond onder onze voeten weg. Maar gelukkig leefde ze nog. Ze is alleen door de hitte bevangen, zo wordt ons verteld. Ze is weer naar het asiel gebracht waar we haar pas weer de volgende dag op mogen komen halen.
Ze is volledig van de kaart na haar nacht in het asiel.
Ook hebben onze oplettende buren eens de politie gebeld. Zij dachten dat wij op vakantie waren en zagen steeds mensen met zaklampen rondlopen en auto's heen en weer naar het huis rijden. Na een uur hebben we haar eindelijk gevonden en willen we naar bed gaan, als ineens de politie op de stoep staat!

Toch is ze al snel helemaal thuis bij ons en is ze net zo dol op ons als wij op haar.
We zijn met haar naar een hondenschool gegaan voor gehoorzaamheidstraining. Daar is ze de beste van de klas. Er zijn daar allemaal andere honden, en natuurlijk is daar ook het vrouwtje, dus Lot is zeer alert en moet alles in de gaten houden.
Maar eenmaal thuis aangekomen ziet ze geen reden om het geleerde in de praktijk te brengen. En hoe baziger wij worden hoe koppiger Lot wordt.
Thuis luistert ze alleen als ze dat zelf wil, maar gelukkig voor ons is dat best vaak. Wat wel heel grappig is, is dat ze dan echt een tijdje staat na te denken of ze nou wel of niet naar ons zal luisteren.
We leren dat we het meeste met haar kunnen bereiken als ze het gevoel heeft dat ze zelf ook nog iets in te brengen heeft. Dus als ze naar binnen moet dan gaat ze door een andere deur en als ze "hier" moet komen dan betekent dit dat ze ongeveer in de buurt komt op zijn elfendertigst.

Als we er een strijd van maken dat ze perse moet luisteren dan is ze echt gekrenkt. Dan wil ze daarna ook geen stukje kaas of worst van ons aannemen om het goed te maken. Mevrouw is dan echt beledigd.
Dus leren wij om diplomatiek en tactvol en vooral met veel liefde met madam om te gaan. En dat werkt veel beter dan de baas proberen te spelen. We leren dat Lot ons de moeite waard moet vinden om naar te luisteren.
Maar een Pyr blijft een Pyr, dus volledige gehoorzaamheid krijg je nooit. Een Pyr blijft altijd een sterke persoonlijkheid met een eigen mening. Maar voor ons is dat nou juist het mooie aan het ras.

Nog meer pyr-eigenaardigheden: grote gaten graven. Echt hele GROTE GATEN graven. Gelukkig wonen wij in een bos met heuveltjes. Want Lot maakt gaten die zo groot zijn dat zij (schofthoogte 65 cm, 45 kg) er helemaal in weg kan kruipen, zich dan nog omdraaien en erin gaan liggen slapen. Hoe zijn de Pyreneeën ook al weer ontstaan?
En 's avonds patrouilleren, nadat het donker is geworden. Elk half uur, je kan er de klok op gelijk zetten, paradeert ze al blaffend een rondje langs de erfgrens. En als ze daar van terug komt gaat ze weer voor het huis liggen om prompt een half uur later weer een rondje te doen.

Als Lot op ongeveer 6-jarige leeftijd geleerd heeft om meestal wel te luisteren, en te wandelen zonder altijd aan de riem te zijn, durven we het aan om met haar uitstapjes te gaan maken.
Eerst voorzichtig weekendjes weg in Nederland, en later op vakantie naar Zwitserland.
Eigenlijk willen wij met haar naar de Pyreneeën maar dat vinden we te ver. Zeker voor de eerste keer. Dus wordt het Zwitserland: de dichtstbijzijnde bergen.
Ze vindt het er geweldig! Instinctief voelt ze zich helemaal thuis in de bergen. Bergen op en af rennen vindt ze ontzettend leuk, en wij maar hopen en bidden dat ze weer terug komt.
En Lot is ook echt een gewoontedier. Dus de herkenning is al een feest op zich. En zo gaan we elk jaar terug naar Zwitserland en doen we dezelfde wandelingen met haar.
En dan komt het dominante trekje onmiddellijk weer om de hoek kijken. Want zodra ze twee keer dezelfde wandeling heeft gedaan is dat háár terrein geworden. En dus moeten andere honden het veld ruimen.
Wat hebben wij toch veel anticiperend gewandeld zeg. Want het is zaak dat wij een andere hond eerder ontdekken dan zij, zodat we haar tijdig aan de riem kunnen doen. Gelukkig is dat altijd gelukt.
De enige keer dat ze een hond tot bloedens toe gebeten heeft is op ons eigen terrein, toen wij allemaal nog dachten dat een bouvier uit de familie gewoon op bezoek zou moeten kunnen komen.
Maar toen Lot ons terrein als haar domein beschouwde ging die vlieger niet meer op.

Tegen mensen is ze daarentegen wel heel erg lief. Vooral tegen haar eigen mensen natuurlijk. Ons zou ze met haar leven verdedigen als het nodig is. En kinderen natuurlijk. Ze vindt het zo supergezellig om bij een groep kinderen te liggen en naar hun gekwebbel te luisteren. Dat kan ze uren volhouden.
Een knuffelhond is ze echter niet. Aaien vindt ze wel leuk, vooral over de billen en achter de oortjes, maar altijd maar een paar minuutjes. Dan vindt ze het tijd worden om iets anders te gaan doen en loopt ze weg.

In het openbaar valt ze altijd op. "Wat is dat voor hond?" "Oh, kijk eens wat een grote hond, die is mooi." "Mag ik je hond aaien?" "Wat is hij zacht." Ja zelfs: "Mag ik je hond kussen?" Of een hele bus Japanners die allemaal met haar op de foto willen.
Maar ondanks haar grootte is ze kennelijk nooit bedreigend. Op terrasjes en in restaurants mag ze altijd onder of naast de tafel liggen (wij kozen niet de chicste restaurants uit natuurlijk). Dan kan ze zich wel heel netjes gedragen. En dan krijgt ze altijd wat water en koekjes van de serveersters. En in Tsjechie krijgt ze zelfs een heel bord met mooi gegarneerde leverworst.
En ook in de bibliotheek is ze welkom en krijgt ze koekjes.
Gelukkig maar, want Lot wil altijd mee als we iets leuks gaan doen. Ze heeft feilloos in de gaten of we naar ons werk gaan of leuke dingen doen. En leuke dingen doen kan nauwelijks zonder haar. Dat probeert ze zelfs af te dwingen door niet naar binnen te komen als we weggaan en alvast bij de poort te gaan staan.
Dan hebben wij twee keuzes: of ze gaat mee in de auto, of ze rent weg zodra wij de poort open doen zodat we haar moeten gaan zoek en wij dus niet weg kunnen.
Als het niet te warm is nemen we haar maar mee. Ze vindt het niet erg om dan ter plaatse in de auto te blijven zitten. Als ze maar mee is.

Nat worden vindt ze verschrikkelijk! Als er een regenplas ligt dan loopt ze daar het liefst met een boog omheen. Alleen op vakanties wil ze nog wel eens door het water rennen, van uitgelatenheid.
Alleen in Zwitserland vindt ze water leuk. Daar ontdekt ze de bisses. Dat zijn irrigatiekanaaltjes door de bergen. Opeens op een warme dag ontdekt ze dat je daar tot je enkels doorheen kunt banjeren. En dan kun je tijdens het lopen ook nog wat drinken. TOF!!
Dus vanaf dat moment springt ze in Zwitserland in elk watertje dat ze ziet. Daar vindt ze het juist ineens weer heel leuk om het water in te duiken. (Ja onnavolgbaar is ze altijd geweest.) Op een gegeven moment begint ze al blij te worden als ze maar een beekje hoort kabbelen. Ook als dat diep in het dal is wil ze daar op af. Dus moeten we haar weer goed in de gaten houden om haar niet kwijt te raken.

En dan nog wat over eten. Eten jatten is het leukste. We hebben eens sla in haar eten gedaan omdat we denken dat dit gezond is. Maar elk blaadje sla wordt door madam zorgvuldig ontdaan van hondenvoer en vervolgens uitgespuugd. Maar als ze sla van ons bord kan jatten dan weet ze niet hoe snel ze het op moet eten.
Soms zitten wij televisie te kijken met naast ons een bord met hapjes. Eerst komt Lot dan vragen of ze ook iets mag. Maar dat krijgt ze niet, of in ieder geval niet alles. Vervolgens loopt ze weg en gaat ze iets anders doen. Dat andere is dan een plan beramen. Want even later, dat kan ook een half uur later zijn, heeft ze dan al het halve bord leeg gegeten voordat wij het in de gaten de hebben. Dan is ze van pom-pom-pom heel toevallig en geluidloos achter onze stoel langs gelopen en heeft de helft al opgegeten. En een lol dat ze dan heeft!
Zo moet ze ook eens op dieet. En dan moet ze sperciebonen eten hebben wij geleerd. Dus de eerst dag met alleen sperciebonen vindt ze dat heel merkwaardig maar eet ze de bonen toch maar op. De tweede dag is het al wat meer protest. En de derde dag vergeten we nooit meer. Ze probeert haar etensbak uit de standaard te gooien. En vervolgens kijkt ze van brokjesbak naar ons, en weer naar de brokjesbak en weer naar ons. En ze duwt zelfs met haar neus tegen de brokjesbak en vervolgens weer die bak met bonen op de grond proberen te gooien. Hoezo kan een hond niet praten?! En het is gelukt....vanaf die dag nooit meer bonen.

Jatten is echt LEUK. Dus we hebben al een aantal keer nieuwe honden-proof bewaarbakken voor haar brokken moeten kopen. En soms jat ze iets wat haar niet zo goed bevalt: zoals een kilo Sinterklaas-strooigoed wat niet echt goed op de maag ligt. Of een pak suiker in combinatie met een pak rauwe eieren. Dat gist ook echt je maag weer uit zeg….
Of een bosje worteltjes dat we in haar mand vinden, het struikje groen ligt er nog maar alle worteltjes zijn er netjes afgeknabbeld.
En dan is er natuurlijk nog zuivel. Dat vindt ze bijna allemaal even lekker. Maar het leukste is het om een yoghurtpak of melkpak kapot te scheuren en er de restjes uit te likken. Jammie!

Vanaf een jaar of tien beginnen er wat lichamelijk klachten te komen. Ze krijgt last van artrose in haar onderrug. Hierdoor kan ze niet meer zo gemakkelijk opstaan.
Langzaamaan wordt dat slechter waarna ze gewoon niet meer zo soepel is.
Als ze twaalf jaar oud is kan ze op een dag opeens nauwelijks meer lopen. Onderzoek wijst uit dat ze haar kruisband volledig heeft afgescheurd. Hoe dat gekomen is weten we niet. Misschien is ze in een gat getrapt of wil ze zich omdraaien waarbij haar achterlijf niet genoeg meedraaide.
Omdat ze al zo oud is krijgt ze eerst een onderzoek naar de vitale functies om te kijken of ze een operatie nog aan kan. Dan blijkt dat ze nog de vitale functies heeft van een volwassen hond in de bloei van zijn leven. En dus wordt ze geopereerd aan haar knie. Hierna moet ze drie maanden revalideren. Maar dat valt niet mee. De wil om te wandelen en alles zelf te doen is heel groot.
Ook krijgt ze fysiotherapie. Maar dat helpt niet echt veel voor haar rug. Haar knie herstelt heel goed maar haar rug krijgt het in deze periode nog zwaarder te verduren.

Maar lange tijd blijft het daarbij. Ze kan niet meer goed opstaan en niet meer goed gaan liggen, maar verder heeft ze het prima naar haar zin. Wij helpen haar bij het liggen en opstaan en gaan met haar wandelen. Want lopen gaat goed, alleen niet meer zo ver. Rennen gaat ook niet meer. Maar snelwandelen kan ze nog wel degelijk. Voor ons een voordeel. Ze kan eindelijk niet meer van ons wegrennen.
Ze is nu echt bejaard. Ze slaapt veel en doet alles op een slakkengangetje. Maar regelmatig komt ze vragen of we nog een stukje gaan wandelen. Als ze moe wordt draait ze zelf weer om. De wereld verkennen vind ze niet meer nodig. Haar leefwereldje beperkt zich nog tot haar eigen omgeving.
Wij leren er mee leven en wat nog belangrijker is, zij leert er ook mee leven. Onze dappere stoere sterke meid.

De laatste maanden gaat het harder achteruit. Er komen opeens momenten dat ze een kwartier niet meer kan lopen. Maar daarna is het ineens weer goed. We weten dat het geen maanden meer zal duren. We hopen stiekem dat ze op een ochtend gewoon niet meer wakker wordt. Maar haar hart is nog heel goed dus dat zal niet gebeuren. En dus ligt de keuze bij ons. Maar waar moeten we die op baseren? We hebben werkelijk geen idee.
En dan op 21 mei 2008, als ze 14,5 jaar oud is valt ze heel hard. Ze kan niet meer staan en we voelen aan dat dit het einde is. Opereren en revalideren kan niet meer. We leggen haar op de veranda waar ze nog heel alert rond ligt te kijken. Als ze zo ligt heeft ze geen pijn. Die dag slaapt ze tegen haar gewoonte in, helemaal niet. Ze beseft dat het een bijzondere dag is. Waarom dat zo is weet ze gelukkig niet. De dierenarts komt en constateert dat ze haar poot middendoor gebroken heeft. Hij denkt dat ze wel eens botkanker zou kunnen hebben want normaal gesproken breekt een bot niet finaal doormidden.
En zo slaapt ze voor eeuwig in, op de zwartste dag van ons leven.



En nu hebben we alleen nog herinneringen aan haar. En beseffen we wat voor lang en gelukkig leven ze heeft gehad. Als je haar fotoalbum bekijkt dan is daar een hond te zien die vooral heel veel plezier in het leven heeft gehad, heel veel gezien en gedaan heeft en supergelukkig was.

Fotoalbum van Lot

 



..