Dagboek van Pyreneese berghond Raya

11 januari 2015

Ik heb goede voornemens gemaakt en dat betekent dat ik mijn dagboek beter wil gaan bijhouden. Dat doe ik echter niet meer hier. Maar ik heb hier een speciaal blog voor gemaakt. Voortaan ga ik schrijven op het blog van Raya. Het is daar nog wel een beetje in ontwikkeling.

12 april 2014

Met Noor in Oostenrijk

Ik denk dat ik maar weer eens wat in mijn dagboek ga schrijven.
Ze noemen me tegenwoordig "heksje". Raya, het vrolijke heksje. Dat komt omdat ik nog steeds zo lekker ondeugend ben maar nooit op mijn kop krijg. Ik kan iedereen betoveren met mijn onschuldige ondeugende oogjes. Ik doe soms de gekste en ondeugendste dingen maar ik doe alles zo lief en schattig dat ik overal mee weg kom.

Los rennen met nieuwe vriendjes

En Noor en ik hebben geleerd om los te lopen. Want baasje en vrouwtje gaan soms wandelen met collega's van vrouwtje die ook allemaal honden hebben. En die honden mogen allemaal los. Echt waar! Allemaal!!
Tja, toen konden baasje en vrouwtje natuurlijk niet achterblijven. En omdat die andere hondjes allemaal best goed bij hun baasje blijven lopen wij ook niet weg. Dat vinden baasje en vrouwtje zo knap van ons! En we genieten dan joh! Tot onze tong op onze tenen hangt.

Gekke capriolen

Verder zijn we erg veel op vakantie geweest. Met Kerstmis waren we in Oostenrijk. Daar lag niet veel sneeuw maar toch hebben we het er heel erg naar onze zin gehad. Elke dag vonden we toch wel gebieden met sneeuw en we hebben heerlijk gewandeld en gespeeld.
En ook hier mochten we voorzichtig los. Niet al te veel want in het buitenland vinden baasje en vrouwtje het eigenlijk nog te eng.

Met mijn aanbidder Giusto

En ook hier weer met zijn allen los rennen

We waren nog niet goed en wel terug van Oostenrijk en toen gingen we weer weg. Deze keer hebben we echt heel erg lang in de auto moeten zitten. En ook nog op een boot moeten slapen.
En toen kwamen we in Finland aan. Bij ome Jukka en tante Sari. Daar zijn we een weekje geweest. Daar woont ook Giusto, Noortjes halfbroertje. Nou ja, broertje. Het is me toch een joekel! Hij is serieus, zonder overdrijven, twee keer zo groot als ik.
En hij was helemaal verliefd op mij. Daar was ik wel erg mee gevleid. En ik vond hem ook heel erg leuk. Maar hij moet niet de hele tijd letterlijk achter mijn kont aan lopen en zeker niet er bovenop klimmen. Dan word ik fel hoor! Dan mag ik wel een kleine frut zijn vergeleken bij Giusto maar ik jaag hem wel weg alsof het niks is. En lelijk dat ik dan kan doen met mijn damesstemmetje. Neusje optrekken en dan gewoon letterlijk van me af bijten tot ik zijn haren uit mijn mond heb hangen. Alle mensen moesten er heel erg om lachen zeg. Maar Giusto niet hoor. Die luisterde echt wel naar mij en dan ging hij geen paardje rijden. Alleen bleef hij het al die tijd maar weer proberen. Maar dan hielp mijn grote vriendin Noor wel om hem weg te jagen.
En als we bij Jukka en Sari thuis waren dan was ik zo slim! Dan ging ik gewoon op de tuintafel liggen. Daar durfde hij niet op en bleef hij mooi van me af. Maar eigenlijk vond ik hem wel heel erg leuk hoor en zocht ik hem steeds weer op. Want als hij maar gewoon netjes aan de voorkant bleef dan konden we ook heel leuk samen spelen.

Blijf van mijn billen af!!

Zwemmen in een echt zwembad! Knappe Raya!!

Verder hebben we nog iets nieuws op de hondenschool. Het heet treibball. Eigenlijk is het een sport voor collies en zo maar ik kan het voor een berghond best wel goed. We moeten daar leren om linksom om een bal heen te lopen, of rechtsom en om met onze neus een bal vooruit te duwen. Ik zie daar het nut niet zo erg van in maar ik luister, in tegenstelling tot Noor, in ieder geval nog wel een beetje naar de commando's. En ik probeer erg mijn best te doen. Zo erg mijn best te doen dat ik na een half uur echt helemaal moe ben in mijn hoofd. Dan ga ik niet vervelend doen ofzo maar dan ga ik er gewoon bij liggen. Op mijn rug met mijn benen wijd. Dat is natuurlijk niet de bedoeling maar ja, iedereen vind dat zo schattig, zelfs de juf, dat ze me dan verder tijdens de les maar een beetje met rust laten. Tja, je bent een heksje of je bent het niet.

Treibball

1 mei 2013

We zijn bij hondenhotel Bergfried geweest. Dat was echt geweldig. Dit hotel is helemaal ingericht op honden. Ze hebben er een hele grote speelweide die helemaal omheind is. Het hekwerk is echter niet al te hoog, zo'n 1.30 meter, dus we werden wel goed in de gaten gehouden. Maar als er andere honden op het veld waren dan hadden we geen enkele behoefte om weg te gaan.
Daarnaast hebben ze nog een zwemvijver voor honden die ook weer apart omheind is. En als je daar heel vies in wordt dan kun je gewassen worden in de hondendouche. Naast de hondendouche is ook nog een keuken met o.a. koelkasten en diepvriezers voor vleesmaaltijden. Dat was maar goed ook want eten in een hotel blijf ik toch wel wat lastig vinden. Alleen Carnibest gaat er dan echt goed in bij mij.



In de slaapkamer staat ook een divan. Dat is het hondenbed. Nou, daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt, prinses die ik ben. Maar op bed liggen vind ik ook geweldig. Als je het beddengoed vaker dan één keer per week wil laten verschonen dan moet je extra betalen. En baasje en vrouwtje snappen nu waarom.
Na een dag moest de plakroller er al aan te pas komen om het bed zandvrij te maken. Vlekvrij houden was geen haalbare kaart. Maar honden mogen daar heel veel, ook op de bedden spelen.



Er waren precies genoeg andere gasten om het gezellig te hebben op de speelweide zonder dat het al te druk werd. Baasje en vrouwtje zagen eigenlijk nu pas mijn gedrag wat juffrouw Anita van onze dagopvang altijd beschrijft. Als Noor erbij is dan ben ik erg stoer. En ik ben soms eigenlijk wel een echt meid zeggen baasje en vrouwtje. Dan loop ik de boel op te naaien en als het dan te erg wordt dan komt Noor mij redden.
Soms is Noor mijn gedrag een beetje beu en dan gooit ze mij omver. Maar ja, ik hou toch wel heel erg van wild spelen. Hoe wilder hoe liever. En dus speel ik het liefst met honden van mijn omvang want die kunnen daar tegen. Met kleintjes moet je toch wat voorzichtiger zijn. Dat weet ik heus wel. Ik heb een nieuwe vriend gemaakt, Berner Sennenhond Bernie. Die logeerde naast ons in een kamer.
De baasjes hebben veel afspraken gemaakt om samen te spelen.



Het speelveld was heel groot en ik kon daar heerlijk rennen. Daar hebben baasje en vrouwtje toch zo van genoten. Ik kan echt zó hard rennen. Echt niemand houdt mij bij. Dat zagen ze thuis in de bossen altijd wel maar daar op zo'n groot veld werd het pas echt duidelijk. Ik ren bijna net zo hard als een windhond. Dat is prachtig om te zien. En zo naai ik dus de boel op. En als ze me dan willen pakken dan ren ik keihard rond en niemand die me dan bij kan houden. En een lol dat ik dan heb! Schitterend.
Hier is een filmpje te zien van Noor en ik op de speelweide.



We hebben ook nog wandelingen gemaakt. Een wandeling was een hele zware waarbij we over een rotspartij moesten klauteren. Ik ben zo slim dat ik precies in de gaten had waar het pad liep, zelfs toen baasje en vrouwtje het niet meer goed konden zien.
Ook waren daar veel moerassen, waar het een komen en gaan van vogels was. En waarschijnlijk ook nog reeën, vossen en allerhande ander wild. En een herrie dat die vogels en die kikkers maakten! Noor en ik werden helemaal opgewonden van alle geuren en geluiden.

16 maart 2013

Ik ben naar de grootste hondenshow ter wereld geweest. Dat is Crufts en het is in Birmingham in Engeland. Als buitenlandse hond mag je daar alleen maar naartoe als je je gekwalificeerd hebt. Elk land heeft maar één show waar je moet winnen om je te kunnen kwalificeren. En daarnaast heb je dan nog de Europese en de Wereld hondententoonstellingen waar je ook kunt kwalificeren. En ik heb mij maar liefst twee keer gekwalificeerd!
De eerste keer door Jeugd Wereld Kampioen te worden in Salzburg in Oostenrijk. (Dat is dus op de wereldhondententoonstelling.) En daarna werd ik ook nog eens een keer volwassen Bundessiegerin in Dortmund in Duitsland.
Vrouwtje is zo trots op mij dat ze daarom ook graag op Crufts met mij rondjes wilde lopen.

Ik ben goedgekeurd en mag Engeland in met de trein

Helaas mocht Noor niet mee want die had zich niet gekwalificeerd en bezoekershonden zijn daar ook niet toegestaan. Dus Noor moest naar de hondenopvang. Daar heeft ze zich heel erg goed vermaakt. Maar ik heb Noor wel heel erg gemist. Gelukkig hadden we al een keer geoefend om een dag zonder elkaar te zijn dus ik was het al een heel klein beetje gewend.
Ik moest ook nog gewassen worden en mijn haartjes moesten gekamd worden. Dus ik had wel wat afleiding.
En zo gingen we op zaterdagmorgen naar Engeland rijden.

In Engeland moeten de hondjes allemaal netjes in een hokje zitten, maar ik ging alleen maar even poseren op mijn nieuwe kleedje

Eerst moesten we nog mama Marina ophalen in België. Dat was een feest zeg! Daardoor werd ik opeens een heel stuk vrolijker en mistte ik Noor niet meer zo erg.
Verder heb ik de hele weg op de achterbank gelegen met mijn vrouwtje. Dat was ook geen ramp hoor. We hebben echt heerlijk samen geknuffeld en zitten vrijkouzen. Al die aandacht zonder Noor erbij ging me eigenlijk steeds beter bevallen.
We moesten nog stoppen bij de controle om mijn paspoort te laten zien en toen mocht ik Engeland in. We gingen met de auto in een trein. Deze was echt veel moderner dan die in Zwitserland.
Toen we in Engeland aankwamen moesten we nog heel ver rijden en toen kwamen we bij een mevrouw Penny waar mama Marina ging logeren.
Ze hadden daar ook een heel klein schattig hondje waar ik heel lief mee gespeeld heb.

Dat kleine mooie witte ding in het midden van die grote klasse ben ik.

Net voordat baasje en vrouwtje uit eten gingen moest ik nog even uitgelaten worden. Ze hebben daar hele andere grond als bij ons. Hele vieze bruine stinkende kleigrond en sommige stukken ruiken helemaal naar poep! Dus voordat baasje het in de gaten had lag ik daar al in te rollen. Ik rook toch heerlijk vies!! En ik had twee dikke vette grote vieze stinkende plekken op mijn net gewassen witte vachtje. En dan ook nog aan de kant waar de keurmeester naar kijkt! Ik vond dat heerlijk maar aan de reacties te zien was het niet helemaal de bedoeling dat ik dit gedaan had. Ik moest met spoed een plaatselijke schrobbeurt krijgen en kreeg allerlei luchtjes op mijn vacht gespoten.
Nou zeg! Had ik gewoon al die moeite voor niks gedaan! En toen konden de mensen dan eindelijk uit eten gaan.
Na het eten gingen we naar een hotelletje waar ik met baasje en vrouwtje heb geslapen.

Hier worden we gekeurd door de keurmeester.

En de volgende dag was het dan zover. We gingen naar Crufts. Er waren daar allemaal hokjes waar je in moest zitten. Maar dat ga ik dus echt niet doen hoor. Ik ben gewoon voor dat hokje gaan liggen.
Na een hele poos wachten mocht ik dan eindelijk met mijn vrouwtje de ring in. Het was een hele grote klasse waar ik in moest. Vrouwtje was zo trots op mij dat we samen door de ring zweefden. Alleen het stil blijven staan voor zo'n lange tijd, omdat het zo'n grote klasse was, vond ik wel moeilijk. Op het laatst ging het niet meer zo goed. Ik kreeg er lamme pootjes van zeg! Maar toch vond de keurmeester mij mooi genoeg om ons eerst bij de laatste vijf in de ring te laten terwijl de rest de ring moest verlaten. Toen blonk vrouwtje al van trots.
Daarna moest ik nog één keer lopen en mooi staan en toen ben ik vierde geworden. Dat heet daar "Reserve In Class". Baasje, vrouwtje, mama Marina en Penny waren toch zo trots op mij dat ik het zo goed gedaan had.
Op Facebook staat een video van Crufts. Mijn klasse (Post Graduate Class) begint om 4:30 en mijn individuele keuring begint om 4:52.

Met vrouwtje, mama Marina en Penny, mijn supporters. Iedereen was heel erg trots op mijn mooie prestatie!

Die avond zijn we heel vroeg naar bed gegaan. Ik was zo moe dat ik de hele nacht tussen baasje en vrouwtje in op bed heb gelegen. Dat doe ik normaal nooit maar ik was nu echt te moe om op staan.
En de volgende dag was het weer tijd voor de terugweg. Dat werd nog een barre tocht met 700 km lang sneeuw, een trein met vertraging en een keiharde ijskoude wind. (Die avond en een dag later zouden er zelfs allemaal auto's strandden op de snelwegen van Engeland en Noord-Frankrijk dus ik was blij dat wij op tijd terug waren.)

Nog heel even de Crufts Best in Show finale kijken en dan naar bed

Maar om 20:00 uur 's avonds zag ik eindelijk Noor weer terug. Dat was een hele gelukkige hereniging. Wij waren alle vier zo blij om elkaar weer te zien. Er werd heel wat afgekust, gedanst, gepiept en gesprongen.
En nu ben ik weer gewoon Raya. En ik heb inmiddels mezelf alweer vies gemaakt door in stinkende troep te gaan liggen rollebollen. Maar nu mag het.

8 maart 2013

Vandaag ben ik precies 2 jaar oud.

Ter gelegenheid van mijn tweede verjaardag heeft vrouwtje een filmpje gemaakt:

Vrouwtje weet nog precies hoe mijn geboorte ging. Ik was het eerste meisje dat geboren werd en dus werd ik het roze meisje.
En eigenlijk wist vrouwtje toen al dat ik haar lieveling was. Ik ben rechtstreeks van mijn mama's buik in het hart van mijn vrouwtje gegaan. Maar ja, ze moest nog rationeel gaan doen hè. Noor moest mij kiezen, en ik moest goed bij Noor passen en blah blah.

Maar ja, uiteindelijk won haar hart het toch. En toen bleek dat al dat moeilijke gedoe met verstandig zijn en nadenken helemaal niet nodig was geweest. Een mooiere vriendschap dan tussen mij en Noor bestaat niet.
We kunnen gewoon niet zonder elkaar. Elke dag moeten we uitgebreid met elkaar spelen en knuffelen. Dan lik ik Noor's oor en zij knabbelt aan mijn vacht.

Met vrouwtje en Noor in Zwitserland

Ik ga binnenkort naar Crufts. Dat is een hele grote hondenshow. En het is de enige keer dat baasje en vrouwtje besloten hebben om Noor thuis te laten. Want Noor mag niet mee als bezoekhond en ze mag ook niet worden ingeschreven.
Daarom moest Noor als proef een keer alleen naar onze dagopvang. Nou, dat was toch een drama voor mij! Ik kan echt niet zonder Noor. Ik was zo depressief dat ik de hele dag binnen ging liggen bij mijn vrouwtje. Soms ging ik naar buiten maar dan zag ik Noor nog niet. Dan ging ik maar weer naar binnen.
Ik ging zelfs liggen op de plekjes waar Noor altijd ligt maar waar ik zelf nooit ga liggen.

En 's avonds kwam ze weer thuis. Dat was zo'n feest! Voor Noor ook. Noor was moe van het spelen en wilde ook graag lekker bij vrouwtje liggen. Dus Noor lag 's avonds binnen en ik lag buiten. Ik had de hele dag binnen naar Noor liggen verlangen en toen ze thuis was wilde ik de hele avond buiten zijn ook al was Noor binnen! Het is voor mij genoeg om gewoon te weten waar ze is. Dan ben ik gelukkig.

Ik in de bergen

Dan zijn we verder nog een paar dagen naar Zwitserland geweest. Ik vond het geweldig! Er lag toch veel sneeuw joh! Daar kon ik lekker op mijn buik doorheen kruipen en heerlijk van eten.
Noor was gek! Die was echt knettergek! Die sprong uit dolheid steeds op mij. Soms ging ik even bij haar uit de buurt lopen. Want normaal gesproken ben ik toch degene die Noor uitdaagt om te spelen en niet andersom. Maar ja, ik vind spelen met haar wel heel erg leuk dus meestal liet ik me wel overhalen om in de diepe sneeuw te gaan ravotten.

Met vrouwtje en Noor bij Moosalp

27 januari 2013

Ik ben bijna twee jaar oud en ben mij nog steeds aan het ontwikkelen.
Ik was altijd al een heel lief hondje. Echt zo vreselijk lief dat "lief" de lading niet echt dekt. Engelachtig lief. Zo lief dat vrouwtje me wel dood kan knuffelen, maar dat doet ze gelukkig niet.
Wel ben ik dat knuffelen echt heerlijk gaan vinden. Nu ik niet meer elke minuut van de dag een wildebras ben kom ik steeds vaker bij mijn baasje en (vooral) vrouwtje liggen om te knuffelen. Ik ben mijn naam Khuddleigh helemaal eer aan gaan doen. Want Khuddleigh spreek je natuurlijk gewoon uit als Cuddly en dat betekent knuffelig.
En gillen en piepen dat ik kan als ik aandacht wil voordat Noor er bij komt! Baasje en vrouwtje moeten er erg om lachen. Gelukkig hebben ze twee handen dus dan kunnen ze twee hondjes aaien.

Met grote vriendin Noor

En dan heb ik een periode van heel slecht eten achter de rug. Dat is heel langzaam gegaan en baasje en vrouwtje gingen er steeds meer een toestand van maken.
Het eetritueel duurde soms wel drie kwartier en dat twee keer op een dag. Ik wilde niks en ging steeds slechter eten. Zo slecht zelfs dat ik in hele korte tijd kilo's afviel. Soms leek het wel alsof ik een beetje depressief was en soms had ik ook een darminfectie waar ik antibiotica voor kreeg. Het leek steeds vaker terug te komen.
Het kon gewoon niet langer meer en ik ben bij de dokter geweest en een hondenfluisteraar heeft met mij gepraat via foto's.

Met grote vriendin Noor en vrouwtje aan de Belgische kust

Ik had op dezelfde dag een consult bij de dokter als bij de hondenfluisteraar. Baasje en vrouwtje waren helemaal gelukkig met wat de hondenfluisteraar had gezegd. Heel erg veel, wat ik niet allemaal ga schrijven, maar ik ben in ieder geval een heel gelukkig hondje. Het slechte eten komt niet omdat ik ongelukkig ben maar ze moeten er wel minder een gedoe van maken. De hondenfluisteraar heeft wat tips gegeven over hoe ze anders met mijn eten om zouden kunnen gaan. Dus vanaf die dag hebben baasje en vrouwtje geen enkele aandacht meer besteed aan mijn eten en maken ze zich geen zorgen meer als ik eens een keer niet eet maar dat komt nog amper voor.
Verder waren alle bloedonderzoeken helemaal goed dus ook over mijn lichamelijke gezondheid hoeven ze zich geen zorgen te maken.
Zowel de hondenfluisteraar als mijn dokter dachten onafhankelijk van elkaar dat het iets met maagzuur te maken zou kunnen hebben dus ik heb daar nu pilletjes voor.

Ik in de sneeuw

Vanaf die bewuste dag in december ben ik helemaal veranderd! Echt totaal veranderd. Het blijft gewoon een wonder. Ik ben weer op en top vrolijk, een wildebras, een beetje gek, levendig, knuffelig. Baasje en vrouwtje genieten elke minuut van mij. Nog veel meer dan ze daarvoor al deden.
Inmiddels had vrouwtje wel ontdekt dat de hondenfluisteraar op de dag van mijn consult uitgebreid dit dagboek heeft gelezen. Tja, dat ik met haar gepraat zou hebben daar gelooft ze dus niks meer van. Maar dat maagzuur idee had ze toch echt nergens van kunnen weten.
Je zou je belazerd kunnen voelen maar dat is niet zo. Want op wat voor manier dan ook hebben zowel die hondenfluisteraar als de dierenarts baasje en vrouwtje en mij geholpen.

Wij luisteren naar de gekke geluidjes die vrouwtje maakt

Driekwart jaar lang heb ik niet al te goed gegeten en soms zelfs heel erg slecht. Maar vanaf die ene bewuste dag op 13 december ben ik compleet veranderd. Waar het aan ligt is een raadsel maar we zijn er allemaal heel erg blij mee. Baasje en vrouwtje zijn al hun zorgen om mij kwijtgeraakt op die dag en hebben bewust en onbewust een hele andere houding naar mij toe gekregen. En de pilletjes tegen maagzuur zullen er ook wel mee te maken hebben.
Ik ben in ieder geval inmiddels een schooiklep geworden, dat hou je niet voor mogelijk! Ik heb altijd honger! Ik ben tegenwoordig zelfs eerder en langer in de keuken te vinden als Noor. Zodra er iemand bij de aanrecht staat, sta ik er ook. Het is dat ik het nog niet durf, maar anders zou ik gewoon van de borden van baasje en vrouwtje eten. Ik sta er inmiddels met mijn neus letterlijk boven op.

Tijdens een heerlijke wandeling over een besneeuwde heide

Het hele verhaal is veel te lang om hier op te schrijven maar dat ik letterlijk van de ene op de andere dag zo verschrikkelijk veranderd ben is echt het grootste wonder van 2012. Hondenfluisteraar? Pilletjes? Gedrag van baasje en vrouwtje? Hoe kan mijn eetgedrag in 1 enkele dag zo totaal omslaan? Van een hondje dat nooit interesse had in eten in een hondje dat overal van houdt en alles wil eten en al naar haar eetkamertje rent zodra ze de bakjes hoort rammelen. En die haar bakje tegenwoordig net zo snel leeg heeft als Noor. En net zo hard de bodem er onderuit wil likken als het op is. Het is een raadsel en het is een wonder, maar wij zijn allemaal dolgelukkig en dat is het belangrijkste.